ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΠΡΙΝ 141 ΧΡΟΝΙΑ .....

 

“Ο θάνατος αυτού του ανθρώπου είναι μία τεράστια απώλεια τόσο για το μαχητικό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής, όσο και για την επιστήμη της ιστορίας. Το κενό που άφησε η αναχώρηση αυτού του πανίσχυρου πνεύματος θα γίνει πολύ σύντομα αισθητό. Το όνομά του θα αντέξει στους αιώνες, το ίδιο και το έργο του!” Αυτά είπε στον επικήδειο του Καρλ Μαρξ στις 17 Μαρτίου 1883 στα αγγλικά, ο Φρίντριχ Ένγκελς, στον ενταφιασμό παρόντες ήταν οκτώ φίλοι του Μαρξ καθώς και οι δύο κόρες του. Εκατό χρόνια μετά, το 1983,  οι New York Times έγραφαν “έντεκα άτομα στην κηδεία του και σήμερα ο μισός πληθυσμός του κόσμου κυβερνάται στο όνομά του”. 

Πέθανε σχεδόν… ξεχασμένος. Αλλά το έργο και οι ιδέες του έζησαν.

Ο Μαρξ, παρόλο που ήταν ο μεγαλύτερος επικριτής της ιδιοκτησίας, είχε αγοράσει ένα κομμάτι γης στο, ιδιωτικών συμφερόντων,  νεκροταφείο του Λονδίνου Highgate Cemetary όπου και βρίσκεται ο τάφος του. 

Ας επιστρέψουμε όμως στην ημέρα της κηδείας, ήταν σαν σήμερα, 17 Μαρτίου 1883 όταν ο Καρλ Μαρξ οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία, στο νεκροταφείο Highgate του Λονδίνου. Εκεί αναπαυόταν και η σύζυγός του, που είχε πεθάνει 15 μήνες νωρίτερα.

Η κηδεία του ήταν μία τελετή  σύντομη και λιτή. Δίπλα στο φέρετρο ήταν δύο στεφάνια με κόκκινες κορδέλες από τη συντακτική επιτροπή του Sozialdemokrat και την ένωση London Communist Workers’ Educational Society.

Το 1956, τοποθετήθηκε πάνω από τον τάφο μία μπρούτζινη προτομή,  την οποία φιλοτέχνησε ο Λόρενς Μπράντσο και χρηματοδότησε ο Χάρι Πολίτ, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας. Στο μπροστινό μέρος είναι χαραγμένη η φράση «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

O Μαρξ ήταν πρωτίστως επαναστάτης. Η πραγματική του αποστολή, σαν πνευματικός άνθρωπος, ήταν να συμβάλει, με το φιλοσοφικό κυρίως έργο του, στην ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που είχαν δημιουργηθεί μέχρι τότε και κυρίως  προσβλέπει στην απελευθέρωση του προλεταριάτου.

Σήμερα μια επίσκεψη στον τάφο του Καρλ Μαρξ, του γνωστού αντικαπιταλιστή,  επαναστάτη και φιλόσοφου έχει είσοδο ...... 5 €.

Υ.Γ.  Αν και στην κηδεία του παρευρέθηκαν μόλις έντεκα άτομα, πέθανε αγαπητός και θρηνήθηκε από εκατομμύρια εργάτες, από τα ορυχεία της Σιβηρίας μέχρι τα χρυσωρυχεία της Καλιφόρνιας και σε όλα τα εργοστάσια  της Ευρώπης και της Αμερικής και αν και μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, δεν είχε ούτε έναν προσωπικό εχθρό.

8 Μαρτίου Παγκόσμια ημέρα της (κατατρεγμένης) γυναίκας

 

“ Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου”.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.

Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παράδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.

"Σημείο Αναγνωρίσεως" ποίημα του 1971 της Κική Δημουλά   1931-2020. Ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και τακτικό μέλος της Ακαδημίας στην έδρα ποιήσεως...

Υ.Γ. Η ποιήτρια μας μιλά για τον Άργος, το μυθικό τέρας με τα εκατό μάτια, στον οποίο η Ήρα είχε αναθέσει να κρατάει αιχμάλωτη, δεμένη σε ένα δέντρο, την πανέμορφη Ιώ που είχε ερωτευθεί ο Δίας.

Η Ιώ στην Ελληνική μυθολογία είναι το αιώνιο σύμβολο της κατατρεγμένης γυναίκας.

Στο ποίημα αυτό της Κική Δημουλά αναδεικνύεται μια έμμεση αντίθεση με τον Χριστιανισμό ‘oπου υπάρχει η Αποστολική εντολή :  “η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα” (Επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Εφέσιους Ε΄33), εδώ ο φόβος της γυναίκας προς τον σύζυγο νοείται ως φόβος και τρόμος προς τον ισχυρό σωματικά άνδρα.

Αποτελεί δυστυχώς αποδεκτό, στην σημερινή παγκόσμια Ιουδαϊκή πραγματικότητα, δηλαδή στον Χριστιανισμό, στον Εβραϊσμό και στον Μωαμεθανισμό, ότι οι οικογενειακές σκηνές προκαλούνται στο σπίτι διότι η γυναίκα αυθαδιάζει, αντιλέγει και δυστροπεί, ενώ με την σιωπή της θα μπορούσε να προλαμβάνει τις φιλονικίες και να κατευνάζει τα εξημμένα νεύρα του συζύγου.

Μπορεί η Χριστιανή, η Μουσουλμάνα, η Εβραία γυναίκα να αντιδρά στον άνδρα;

Ναι μπορεί, άλλα μόνον όταν οι αξιώσεις του άνδρα  είναι αντίθετες προς τον Νόμο του … Θεού. Διότι ισχύει ο λόγος του Αγίου Πνεύματος : “ Πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρωποις“ (Πράξεις Αποστόλων  Ε’ 29).

Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα οι Ιεράρχες μας δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην Ελληνική Βουλή να Νομοθετεί χωρίς να τους ρωτά, πχ για την καύση των νεκρών, για τον πολιτικό γάμο ή για το γάμο των ομοφύλων, κατά τους δεσποτάδες ισχύει μόνο ο νόμος του …. Θεού, η θέληση τους δηλαδή και εφόσον δεν τα θέλουν αυτοί δεν τα .... θέλει και ο Θεός ! . Τόσο απλά και Χριστιανικά.

Υπάρχει όμως ο σημερινός άνθρωπος που με στήριγμα του την Επιστήμη, στην προκειμένη περίπτωση τον κλάδο της ενδοκρινολογίας , μπορεί να δει καθαρά τις διαφορές δυο ανθρώπων διαφορετικού γένους, του άνδρα και της γυναίκας αλλά και να κατανοήσει τις αιτίες των διαφορετικών συμπεριφορών τους. Στην ζωή του άνδρα βασικό χαρακτηριστικό είναι η δύναμης, ενώ της γυναίκας η τρυφερότητα, μόνο αν όλοι το καταλάβουμε αυτό θα μπορέσουμε να γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας χωρίς υποκρισία.

Άρθρο 16 § 5 του συντάγματος.... 50 χρόνια μετά

 

 “Σιωπηρή Γενιά”, ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικάνο συγγραφέα John Lownenthal στο βιβλίο του “The Lucky Few: The Silent Generation of America” και αναφερόταν στην συμπεριφορά εκείνων που γεννήθηκαν το 1945, λίγο πριν ή λίγο μετά. Η“Σιωπηρή Γενιά” είναι η γενιά που στην Ευρώπη έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ψυχρό πόλεμο. Στην Αμερική εκτός από τον ψυχρό πόλεμο συμμετείχε και στον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ στην Ελλάδα η γενιά αυτή ήταν πιο περιπετειώδης, έζησε τον Εμφύλιο με τις εκτελέσεις, την Μακρόνησο, τον Ψυχρό Πόλεμο, την Οικονομική ανάπτυξη της μεταπολεμικής περιόδου, την χούντα, την τραγωδία της Κύπρου και την μεγάλη χρεοκοπία μας του 2010 – 2019.

Ονομάσθηκε “Σιωπηρή Γενιά” όχι γιατί δεν ήταν πολιτικοποιημένη αλλά διότι ήταν η λιγότερο εκφραστική από τις προηγούμενες,  όπως πχ η “Χαμένη Γενιά”, που ορίζεται για αυτούς  που είχαν γεννηθεί από το 1883 έως το 1900 και ονομάστηκε “Χαμένη γενιά” γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είχαν χάσει τη ζωή τους από τα μυδράλια και τα αέρια ή από την ισπανική γρίπη στα χαρακώματα του  Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Ανήκω στην “Σιωπηρή Γενιά”  και συμφωνώ ότι πράγματι ήταν χαρακτηριστικό στην ζωή μου ότι ήμουν προσεκτικός και μέτραγα τα λόγια μου, όμως αυτό δεν ήταν το καίριο γνώρισμα μου, το κύριο χαρακτηριστικό μου ήταν ότι ήμουν ..."Ιδεαλιστής", δηλαδή ήμουν από εκείνους που ψώνιζαν τις ιδέες σε πολύ μεγαλύτερη τιμή από την πραγματική αξία τους, αναφέρομαι σε αυτές τις απατηλές ιδέες που μας προσέφεραν οι πολιτικοί μας, στο παζάρι της πολιτικής.

Στην ανάρτηση αυτή αναφέρομαι  διεξοδικά στην γενεά μου γιατί πιστευτώ ότι, ανεξαρτήτως εποχής, στην Ελλάδα υπάρχουν οι ελάχιστοι που εμπορεύονται τις ιδέες, οι αποκαλούμενοι “Ηγέτες” και οι πολλοί που τις αγοράζουν και αυτοί ανήκουν είτε στην “Σιωπηρή Γενιά” είτε στην “Χαμένη Γενιά” ή σε κάποια άλλη.

Το γνώρισμα της γενιάς μου δεν ήταν ότι ήμασταν σιωπηροί, ήταν ότι επιλέγαμε την πολιτική θέση μας υποβάλλοντας τον εαυτό μας στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων με βάση τις απατηλές υποσχέσεις που μας έκαναν οι “Πολιτικοί ηγέτες”  μας και αυτό συμβαίνει γιατί σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα  όταν υπεισέρχεται η λατρεία δεν υπάρχει έλεγχος της λογικής στις σχέσεις λόγων και έργων, φαντασίωσης και πραγματικότητας.

Πάντα στην Ελλάδα, ο παράγων της ιδεολογίας εξαφανίζει την αξιολόγηση, όπως και στο παρακάτω θέμα που τόσο πολύ κόστισε σε εμάς όταν ήμασταν νέοι και έφτασε πλέον να ταλαιπωρεί τα παιδιά και τα εγγόνια μας, κάτι που δυστυχώς αποδεικνύει ότι εμείς οι Έλληνες παραμένουμε ίδιοι στην πολιτική μας συμπεριφορά. Από το 1830 όταν στήσαμε το νέο κράτος μας και  ανεξάρτητα σε ποια γενεά ανήκουμε μέχρι και σήμερα επιμένουμε να πιστεύουμε σε ιδέες  που μας τις πάσαραν κάποτε. Την συγκεκριμένη ιδεοληψία, μας την πούλησαν πριν πενήντα χρόνια στο παζάρι της πολιτικής και παρότι σήμερα η ιδέα αυτή είναι ανύπαρκτη, εμείς επιμένουμε να πιστεύουμε σε αυτήν, ανεξάρτητα αν ήμαστε παιδιά, νέοι, ώριμοι ή γίναμε παππούδες

Στο άρθρο 16 § 5 του συντάγματος, όπως θεσπίστηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή,  ορίζεται ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση.

Η θέσπιση του συντάγματος έγινε το 1975  και στα πενήντα χρόνια που πέρασαν από τότε, η χώρα μας έγινε πλήρες μέλος της ΕΕ, οι μεγαλύτερες ναυτιλιακές επιχειρήσεις μας έχουν την έδρα τους στο Λονδίνο και μάθαμε να ζούμε, να εργαζόμαστε και να σπουδάζουμε στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία.

Το 2024 42.000 περίπου Ελληνόπουλα στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Ιταλία σπουδάζουν γιατροί, χημικοί, φυσικοί, οικονομολόγοι, διοίκηση επιχειρήσεων όπως ο πρωθυπουργός  Κ. Μητσοτάκης και το ερώτημα που τίθεται σε όσους πολιτικούς είναι σήμερα εναντίον της ιδρύσεως στη χώρα μας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, εάν αύριο πάρουν την εξουσία τι θα κάνουν όταν τα 42.000 αυτά Ελληνόπουλα πάρουν τα πτυχία τους και έρθουν να εργασθούν στην Ελλάδα, θα τους αρνηθούν την αναγνώριση των πτυχίων τους ;

Εάν τους αναγνωρίσουν τα πτυχία, όπως άλλωστε γίνεται εδώ και χρόνια, τότε τι νόημα έχει εάν στα ιδιωτικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια μπορούν να σπουδάζουν τα παιδιά μας μόνο όταν αυτά  βρίσκονται στο εξωτερικό και δεν μπορούν όταν είναι στην Ελλάδα ;

Υ.Γ. Το ερώτημα που θέτω στο τέλος είναι ρητορικό, χωρίς ουσία, μια και πολλά παιδιά μας που σπουδάζουν τώρα στο εξωτερικό είναι γόνοι Ελλήνων πολιτικών που μερικοί από αυτούς είναι κατά των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων.

Επί τέλους προσυμπληρωμένες οι δηλώσεις εισοδήματος .......

 

Το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών σε συνεργασία με την Α.Α.Δ.Ε, έχουν προχωρήσει ήδη από την 1^η Ιανουαρίου 2024 σε ψηφιακές εφαρμογές και ενέργειες που θα εκσυγχρονίσουν επί τέλους το φορολογικό μας σύστημα και θα περιορίσουν σημαντικά την δυνατότητα φοροδιαφυγής.

Στο τέλος του μηνός Μαρτίου 2024 ξεκινά η υποβολή των φορολογικών μας δηλώσεων.                                                                                                    

Φέτος όμως θα υπάρχει μία ευχάριστη έκπληξη, οι φορολογούμενοι συνταξιούχοι και μισθωτοί, 1.000.000 περίπου, που θα έχουν εισοδήματα αποκλειστικά από συντάξεις, μισθούς και τόκους καταθέσεων ελληνικών τραπεζών, θα βλέπουν ότι τα εισοδήματα που τους αφορούν θα είναι ήδη προσυμπληρωμένα, δηλαδή οι κωδικοί των εισοδημάτων τους θα είναι συμπληρωμένοι, ενώ παράλληλα το σύστημα θα επιτρέπει διορθώσεις και προσθήκες σε περίπτωση που οι φορολογούμενοι έχουν μεταβολές στην οικογενειακή ή περιουσιακή τους κατάσταση, η ΑΑΔΕ το μόνο που θα τους ζητά θα είναι μια απλή αποδοχή της προσυμπληρωμένης δήλωσης.

Πάντως, αν δεν χρειάζονται αλλαγές και ο φορολογούμενος αμελήσει να αποδεχθεί και έτσι να υποβάλλει την δήλωση εντός των χρονικών περιθωρίων που αναφέρει η νομοθεσία, η προσυμπληρωμένη δήλωση θα θεωρείται έγκυρη, θα υποβάλλεται αυτόματα στην ΑΑΔΕ και αμέσως θα εκδίδεται το εκκαθαριστικό.     

Στο πλαίσιο αυτό και όπως ανακοινώθηκε, οι δηλώσεις ΦΠΑ από την 1η Ιανουαρίου 2024 θα είναι προσυμπληρωμένες. Αυτό σημαίνει ότι τόσο τα έσοδα, όσο και τα έξοδα επιχειρήσεων και επαγγελματιών που θα εμφανίζονται στις δηλώσεις ΦΠΑ θα είναι προσυμπληρωμένα και θα στηρίζονται στα στοιχεία που έχουν δηλωθεί στην πλατφόρμα των myDATA.  

Για τις δηλώσεις του επόμενου έτους, του 2025, υπάρχει σχεδιασμός να υπάρχουν περισσότερα προσυμπληρωμένα δεδομένα εκτός από μισθούς, συντάξεις και τόκους, όπως εισοδήματα από ακίνητα, συμμετοχές στο κεφάλαιο εταιρειών, ενώ οι κωδικοί του εντύπου Ε2 στο οποίο οι φορολογούμενοι εμφανίζουν τα εισοδήματα από ενοίκια ή κενά και δωρεάν παραχωρημένα ακίνητα θα είναι επίσης συμπληρωμένα από την ΑΑΔΕ, έτσι στα σχέδια της ΑΑΔΕ είναι το σύστημα με τις προσυμπληρωμένες δηλώσεις να επεκταθεί σταδιακά σε όλες τις πηγές εισοδήματος καθώς και στην ακίνητη περιουσία, ενώ ήδη υποβάλλονται αυτόματα μέσω της πλατφόρμας myPROPERTY οι δηλώσεις Ε9 για αγοραπωλησίες ακινήτων και συγκεκριμένες περιπτώσεις γονικών παροχών και δωρεών ακινήτων.

Υ.Γ : Έτσι στο εξής δεν θα μπορούν να επιδίδονται αρκετοί επαγγελματίες στα γνωστά κόλπα που είχε ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι δαπάνες χρήσης της επιχείρησης τους και έτσι να μειώνεται το εισόδημα τους.

Περί συμβόλων και καλλιτεχνικών εκφράσεων .......

 

Η χρήση του κάθε αγαθού καλείται δικαίωμα.

Κάθε δικαίωμα απορρέει και από μια υποχρέωση.

Η υποχρέωση αυτή συνίσταται στην αέναη παραγωγή και υπεράσπιση του συγκεκριμένου αγαθού.

Η μεγαλύτερη υποχρέωση που μπορεί να αναλάβει κανείς είναι το να θυσιάσει τη ζωή του για την επιβίωση ενός αγαθού.

Μόνο τα αγαθά που έχουν πανανθρώπινη αξία συνοδεύονται από τέτοιου είδους υποχρέωση.

Η ελευθερία είναι ένα τέτοιο αγαθό.

Όταν η χρήση του αγαθού, δηλαδή το δικαίωμα, στρέφεται εναντίον της υποχρέωσης, πχ "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω", τότε ένα από τα δύο θα καταστραφεί.

Αν καταστραφεί το δικαίωμα, το αγαθό εξακολουθεί να υπάρχει έστω και με περιορισμό της χρήσης του.

Αν καταστραφεί η υποχρέωση καταπίπτει αυτομάτως και το δικαίωμα γιατί το ίδιο το αγαθό παύει τελικώς να υπάρχει.

 Άρα, κάθε χρήση δικαιώματος που στρέφεται εναντίον της υποχρέωσης είναι καταχρηστική.

Τα κοινωνικά συστήματα που θέλουν να λειτουργούν ικανοποιητικά, βάζουν κατ' ανάγκην κάποιους περιορισμούς στη χρήση των αγαθών, είτε με νόμους, είτε με την θρησκεία, είτε με τα ήθη και έθιμα. 

Στην περίπτωση της ελευθερίας, η κατάχρησή της οδηγεί στον ολοκληρωτισμό, ή στο πιο τραγικό, στη δουλεία.

Ας τα σκεφτούν όλα αυτά όσοι εξευτελίζουν, για καλλιτεχνικούς λόγους, σύμβολα, όπως τη σημαία,  που στέκουν για την ελευθερία, υπενθυμίζοντας σε αυτούς που ανάλαβαν την υποχρέωση να την υπερασπίσουν μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός τους.

Υ.Γ. Εάν τελικά υπάρχουν Έλληνες που δεν καταλαβαίνουν  για τι πρέπει να σεβόμαστε τα σύμβολά μας και κυρίως το απόλυτο εθνικό μας σύμβολο, την σημαία μας, ας διαβάσουν τον εθνικό ύμνο ο οποίος συνοδεύει την έπαρσή της. Ονομάζεται "Ύμνος εις την ελευθερία".

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη ........

 

Αν η Ελληνική Αριστερά έχει μείνει στην Ιστορία για κάτι που κάνει με απόλυτο εντυπωσιασμό, είναι για τις “Διασπάσεις “ της.

Η πρώτη μεγάλη διάσπαση των Ελλήνων κομμουνιστών ξέσπασε το 1956, με την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη και διαχωρίσθηκαν σε  Ζαχαριαδικούς και Κολιγιαννικούς

 Με την δεύτερη του 1968, το ΚΚΕ διασπάστηκε στα δύο, στο ΚΚΕ και στο ΚΚΕ Εσωτερικού.

Η τρίτη και τελευταία μεγάλη διάσπαση, έγινε τη διετία 1989-1991, τότε από το ΚΚΕ αποσπάστηκε  η λεγόμενη ανανεωτική ομάδα και συνέχισε την πολιτική της δράση μέσα από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Σήμερα η ηγεσία και τα  στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να κάνουν το μοναδικό πράγμα για το οποίο εθεωρούντο σπεσιαλίστες,  μια διάσπαση της προκοπής και είναι οι ίδιοι που μας ζητούσαν να ψηφίσουμε το κόμμα τους για να “Διασπάσουν” την Ευρώπη. Τότε που θα βαρούσαν τα νταούλια για να χορεύουν οι Ευρωπαίοι αντιδραστικοί.

Που πήγαν οι ηρωικές διασπάσεις της αριστεράς, τότε όταν το ΚΚΕ έσπαζε με πάταγο στα δύο, σε ΚΚΕ «Εξωτερικού» και «Εσωτερικού» ; κάτι τέτοιο όμως απαιτεί παραδοσιακή αριστερή κουλτούρα, θέλει κότσια και αριστερή συνέπεια, κάτι που δεν βλέπει κανείς στην κουρασμένη  Έφη Αχτσιόγλου,  στον Οξφορδιανό Ευκλείδη Τσακαλώτο,  ή στον brutal Παύλο Πολάκη.

Το δυστύχημα για αυτούς είναι ότι πιστεύουν ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόμμα τους ενδιαφέρουν και τον κόσμο.

Θεωρούν πως εκείνο που απασχολεί σήμερα τον Ελληνικό λαό είναι ποια θα είναι η νέα  αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι του εξ Αμερικής νέου Προέδρου; του επί  κεφαλής της ''Ομπρέλας" συντρόφου Τσακαλώτου;  ή της δημιουργού της “Προσωπικής διαφοράς”, για την εξαπάτηση  των συνταξιούχων Έφη Αχτσιόγλου. 

Οι θάνατοι και οι καταστροφές που έχουν φέρει οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στην Γάζα δεν άγγιξαν την σκέψη των ανθρώπων της αριστεράς, δεν μπόρεσαν να τους συγκινήσουν  και να τους συγκρατήσουν στο να μην τρώγονται σαν τα σκυλιά για κάτι που δεν έχει σημασία, για κάτι που είναι άδειο.

πως τόσος πόνος  

τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Από το ποίημα του Γ. Σεφέρη "Ελένη"  του 1955

Υ.Γ. Αν όλα όσα έζησαν οι Έλληνες με την αριστερά, αν όλα αυτά τα  χρόνια  που θυσίασαν για αυτήν, αν όλοι οι νεκροί που θρήνησαν για τους αγώνες της, αν όλες οι υποσχέσεις της έπεσαν στο κενό, αν τελικά έγιναν όλα αυτά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, θα ξαναβρεθούν Έλληνες να αγωνισθούν για αυτήν και τον ηγέτη της, να πολεμήσουν για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;

Μια ελάχιστη αναγνώριση……….

 

Την Δευτέρα 6η Νοεμβρίου 2023 στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το “Δίκτυο” της  Άννας Διαμαντοπούλου, το ίδρυμα “Ντελόρ”  και η “Μεταρρύθμιση” του Γιάννη Μεϊμάρογλου  έκαναν μια “Παρουσίαση” του πολιτικού Κώστα Σημίτη  με ανάλυση του κυβερνητικού του έργου.

Είναι η πρώτη στην χώρα μας τιμητική εκδήλωση για ζώντα Έλληνα πολιτικό.  

Η παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού και η συμμετοχή πολλών  πολιτικών, πνευματικών και επιστημονικών προσωπικοτήτων ξάφνιασε πολλούς γιατί έδειξε ότι ο πρώην πρωθυπουργός χαίρει της εκτίμησης πολλών για το έργο και την προσφορά του.

Συγχρόνως όμως και κατά τρόπον αυτόματο, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα και παντού όταν γίνεται αναφορά στον Σημίτη, να εκδηλώνεται από πάρα πολλούς Έλληνες ένα ανεξήγητο μίσος για αυτόν.

Αυτό φάνηκε και αυτή την φορά από τα αρνητικά δημοσιεύματα των ΜΜΕ που ανήκουν τόσο στην Αριστερά, όσο και στην παραδοσιακή λαϊκή Δεξιά και τούτο επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέστησαν στην εκδήλωση.

Το μίσος για τον πολιτικό Σημίτη, όπως και η εκτίμηση για το έργο του, οφείλονται σε δύο διαφορετικούς λόγους. Ο ένας για το πολιτικό ρεύμα που καταρχήν εκπροσώπησε και ο άλλος, για την επιτυχία και κυρίως την αποτελεσματικότητα του έργου του.

Αν ο Σημίτης είχε αποτύχει, όλοι όσοι τον μισούν, πιθανών σήμερα να τον αντιμετώπιζαν χλιαρά, ίσως και να τον συμπαθούσαν επειδή θα είχε  αποτύχει τότε να τους απειλήσει πολιτικά. Όμως αυτός πεισματικά επί οκτώ χρόνια είχε κρατήσει την εξουσία, παραμερίζοντας την λαϊκή Δεξιά του Κώστα Καραμανλή και εμποδίζοντας την αλλοπρόσαλλη  Αριστερά του Τσίπρα από αυτήν.

Όσοι τον εκτιμούν είναι επειδή πέτυχε να εκσυγχρονίσει τη χώρα και να καθορίσει, κατά τρόπο οριστικό, την περαιτέρω πορεία της όπως πριν από αυτόν έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εντάσσοντας τη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης, στην τότε ΕΟΚ.

Η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ ήταν ίσως η σπουδαιότερη πολιτική πράξη στην χώρα μας μεταπολεμικά, ενώ η φυσιολογική συνέχεια της, η ένταξη στο ευρώ είναι η μεγάλη υπηρεσία που προσέφερε ο Κώστας Σημίτης και αυτό απεδείχθη περίτρανα τον καιρό της χρεοκοπίας μας.

Η κακοδιαχείριση, από τις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή, μιας απίστευτης ευκολίας δανεισμού που μας παρείχε το ευρώ, μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Η συμμετοχή μας όμως στην ευρωζώνη ήταν αυτή που τελικά μας έσωσε.

Με ένα ηχηρό  “όχι” στην Ε.Ε. που καταγράφηκε με το 61% στο δημοψήφισμα του 2015, με  κυβέρνηση μιας έξαλλης  Αριστεράς και με έναν αλλοπρόσαλλο Υπουργό Οικονομικών, οι πολιτικές συνθήκες της χώρας ήταν ιδεώδεις για να φύγουμε από την Ευρώπη, τόσο από την πολιτική όσο και από την οικονομική ενότητα της.

Το τεράστιο όμως κόστος που θα έφερνε στον τόπο η αποχώρησής μας από το ευρώ με την αναπόφευκτη πολιτική κατάρρευση και κυρίως ο φόβος της απώλειας της εξουσίας, ήταν αυτό που συγκράτησε τον τότε Πρωθυπουργό. Αυτό, κατά τη γνώμη όλων όσων σήμερα εκτιμούν το έργο του Σημίτη, το οφείλουμε στο ότι η συμμετοχή της χώρας μας στο ευρώ μας έβαλε βαθιά και μόνιμα στην Ευρώπη και το κυριότερο αυτό έγινε αναπόφευκτα αποδεκτό και από τους, μέχρι τότε, έξαλλους αριστερούς, που το όνειρό τους ήταν η απομάκρυνση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την  ΕΕ .  

Έτσι απεδείχθη  ότι ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη ήταν δομικός, δηλαδή έκτισε την οκταετία 1996-2004  που ήταν πρωθυπουργός, μια νέα Ελλάδα, αν και εμείς τότε δεν νιώσαμε τίποτα ιδιαίτερο, εκτός του ότι συναλλασσόμασταν πλέον με ένα νέο πανίσχυρο νόμισμα και το ότι, το ματσάκι ο μαϊντανός από μισή δραχμή που το αγοράζαμε μέχρι τότε, το παίρναμε πια 40 σεντς.

Ο Σημίτης δεν ήταν ο τέλειος πολιτικός, αν και έκανε το μετρό, το Διεθνές Αεροδρόμιο Σπάτων, την Αττική Οδό, την γέφυρα Ρίο-Αντίρριο δεν ήταν ο Τρικούπης.

Αν και πραγματοποίησε, παρά την λυσσαλέα άρνηση της Τουρκίας, το ακατόρθωτο, να βάλει την Κύπρο στην ΕΕ, δεν ήταν ο Βενιζέλος.

Αν και μας έβαλε, μετά από μεγάλη προσπάθεια τεσσάρων χρόνων στο Ευρώ, δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Με βαρύ κόστος μπόρεσε τελικά να κατανοήσει ποιες μάχες έπρεπε να δώσει, όπως σωστά έδωσε την μάχη με τον Χριστόδουλο για τις ταυτότητες και ποιες να αποφύγει, κάνοντας συμβιβασμούς, συμβιβασμοί  βέβαια που θα είχαν τελικά βαρύ οικονομικό και πολιτικό κόστος για την χώρα μας,

Έτσι  άφησε τον τότε Υπουργό Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου να κάνει αυτό που ήθελε, δηλαδή συμβιβάστηκε στο να τον αφήσει να παίρνει ανεμπόδιστα μίζες από την αγορά οπλικών συστημάτων για  να μπορεί αυτό το χαϊδεμένο παιδί του Αντρέα, να κάνει είτε τον μήνα του μέλιτος στο Παρίσι, στο ονειρώδες και πανάκριβο Four Seasons Hotel, είτε να αγοράσει ακίνητα μεγάλης αξίας μεταξύ των οποίων και ένα παλαιό πανάκριβο αρχοντικό στον αριθμό 33 της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε έναν εμβληματικό αθηναϊκό δρόμο που σχεδόν αγγίζει την Ακρόπολη.

Ο συμβιβασμός αυτός φαίνεται πως ήταν αναγκαίος για τον Σημίτη  προκειμένου να πετύχει την απρόσκοπτη ένταξη μας στο ευρώ.

Ήταν ένας συμβιβασμός που από ότι φαίνεται σήμερα δικαιώθηκε, όχι μόνον επειδή τελικά μείναμε στην Ευρώπη, αλλά και για τον λόγο ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη μας ζητά σήμερα  επιτακτικά κάτι πολύ καλό για τον τόπο, την μεταρρύθμιση του κράτους, κάτι που το ενστερνίζεται, φαίνεται αυτό από το αποτέλεσμα των δυο τελευταίων εκλογών, η πλειοψηφία των πολιτών και που το προσπαθεί η σημερινή κυβέρνηση και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία

Το βέβαιο είναι ότι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πετύχει και αυτός τον στόχο του εκσυγχρονισμού, θα πρέπει να ξέρει ότι και αυτόν θα τον μισούν οι οπαδοί της λαϊκής Δεξιάς και οι  κλασικοί Αριστεροί, με τον ίδιο τρόπο που μισούν σήμερα τον Σημίτη.

 Από το πρώτο έτος της δημιουργίας του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, το 1830, μέχρι και σήμερα, δύο είναι οι τάσεις που κυριαρχούν στην πολιτική σκέψη των σύγχρονων Ελλήνων, εδώ και 200 χρόνια τώρα.

Από τη μια, υπάρχει το αίτημα να γίνουμε επί τέλους Δυτικό κράτος, διότι δεν γίνεται να υπάρχουμε χωρίς την ιδέα ότι εδώ άρχισαν όλα για τη Δύση και τον πολιτισμό της και συγχρόνως από την άλλη, υπάρχουν οι υποστηρικτές των παραδοσιακών πολιτικών αγώνων, της “Λαϊκής Δεξιάς” από την μία πλευρά, με έπαθλο την εξουσία και την νομή της, με ότι αυτό σημαίνει για τους οπαδούς της,  και της “Προοδευτικής Αριστεράς” με τους αγώνες της για την εργατιά  και με το ηθικό πλεονέκτημα μιας παράταξης που δεν έκλεψε ποτέ.

Εννοείται ότι αυτές οι δύο τάσεις ούτε μεταβάλλονται, ούτε προσαρμόζονται στις συνθήκες της εποχής, αλλά υπάρχουν αυτούσιες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους.

Υ.Γ. : Ο εξ Αμερικής πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ,  με τη δήλωση του για τους λόγους που απουσίασε από την εκδήλωση, ενώ είχε συμφωνήσει να παραστεί, έδειξε το πόσο  ακατάλληλος είναι για πολιτικός, και το χειρότερο πόσο επιπόλαιος και αναιδής είναι.

Ένας δεκάχρονος Άθλος: 28η Οκτωβρίου 1940 – 30η Αυγούστου 1949

 

“Ημέρα μνήμης, τιμής και υπερηφάνειας η σημερινή  και η σκέψη μας γυρίζει 83 χρόνια πίσω, σε αυτούς που είπαν το μεγάλο ΟΧΙ, στα νέα παιδιά που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας”.  

              Κυριάκος Μητσοτάκης πρωθυπουργός. 28/10/2023

Σήμερα, όπως και κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. ο απανταχού Ελληνισμός γιορτάζει το έπος της 28ης Οκτωβρίου 1940, ημέρα που η Φασιστική Ιταλία ζήτησε την υποταγή της Ελλάδας και οι ηγέτες και τα παιδιά της αρνούμενοι την υποδούλωση, τελικά την εξευτέλισαν και κατανίκησαν στα βουνά της Αλβανίας.

Την γιορτάζουμε προβάλλοντας  στην τηλεόραση, από το βράδυ της παραμονής, δυο  ταινίες σχετικές με τον πόλεμο, κάνοντας μια στρατιωτική παρέλαση στην Θεσσαλονίκη και μια μαθητική στην Αθήνα και με δηλώσεις πολιτικών ακριβώς στο τέλος της στρατιωτικής παρελάσεως.

Έτσι αρχίζουμε και έτσι τελειώνουμε τον εορτασμό αυτού του έπους, με δύο ταινίες στην τηλεόραση, δύο παρελάσεις στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας και με το κερασάκι στην τούρτα τις, με το τέλος της παρέλασης, δηλώσεις πολιτικών.

Όπως σχεδόν σε όλες τις ιστορικές στιγμές της χώρας, ιδεολογίες ή το σωστότερο  παρωχημένα ιδεολογήματα και δοξασίες του παρελθόντος, δεν επιτρέπουν την λεπτομερειακή παράθεση και ανάλυση όλων των πολεμικών και μη, ιστορικών γεγονότων του έθνους. 

Πότε θα βρεθεί ένας τολμηρός ηγέτης να το πάει παρακάτω, να ορίσει το τι ακριβώς τιμούμε την 28η Οκτωβρίου;

Μόνον έτσι θα μπορέσουν επί τέλους να πάρουν την σκυτάλη υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί για να ξεδιπλώσουν ολόκληρο το μέγεθος και την σημασία αυτού του άθλου.

Να εξηγήσουν στα παιδιά μας  τι ήταν ακριβώς αυτό που ξεκίνησε ο Ελληνικός λαός εκείνη την ημέρα, της 28ης Οκτωβρίου 1940 και μέχρι που το έφτασε.

Να διδάξουν ότι, την 28η Οκτωβρίου 1940, ένας ιστορικός λαός με τον πιο σπουδαίο πολιτισμό που εμφανίστηκε ποτέ παγκοσμίως, ξεκίνησε έναν Άθλο που δεν είχε μόνο ένα μεγάλο ΟΧΙ μερικών μηνών, αλλά συνέχισε με ένα τρομερό, ένα τραγικό αγώνα, που διήρκησε συνολικά δέκα ολόκληρα χρόνια, κατά τη διάρκεια του οποίου πολέμησε και τους τρεις τρομερούς ολοκληρωτισμούς του 20ού αιώνα:

Τον φασισμό του Μουσολίνι,

Τον ναζισμό του Χίτλερ

Τον κομμουνισμό του Στάλιν. 

Στον πόλεμο του 1940 οι νέοι, το ανθός της τότε ελληνικής κοινωνίας, πήγαιναν στον πόλεμο χαμογελώντας και τραγουδώντας και δεν διανοήθηκαν να ζητήσουν εξηγήσεις για την άθλια κατάσταση της χώρας, από κανέναν υπεύθυνο για αυτήν επαΐοντα, Βασιλιά ή Δικτάτορα, παράτησαν τα πάντα και πήγαν στα βουνά της Αλβανίας να κάνουν το καθήκον τους  και αυτό γιορτάζουμε σήμερα, γιατί αυτό το έκαναν χωρίς γκρίνιες παράπονα και απαιτήσεις, το έκαναν δηλαδή "Και με το παραπάνω" όπως λέει ο λαός. 

Σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τέλους Οκτωβρίου του 2023, 83 χρόνια μετά το έπος του 1940, ένα 65,4% του Ελληνικού λαού επέλεξε, σε δοκιμασία μιας συμμάχου χώρας, μια …βολική στάση, η χώρα μας λένε θα πρέπει να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα στον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ κατά της ΧΑΜΑΣ, αυτής της τρομοκρατικής οργάνωσης που χρηματοδοτείται, εκπαιδεύεται και εξοπλίζεται από τους μουλάδες του Ιράν για να αποκεφαλίζει παιδιά, να σκοτώνει  και να παίρνει όμηρους ηλικιωμένους, να βιάζει γυναίκες. 

Οι νεοέλληνες, όταν βρίσκονται στην ανάγκη απαιτούν, δικαιωματικά, βοήθεια από τους πάντες, επικαλούμενοι το αρχαίο κλέος και την προσφορά τους στην δημιουργία του δυτικού πολιτισμού.

Κι όταν οι στόλοι των τότε ισχυρών ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις τους και έκαναν την ναυμαχία στο Ναβαρίνου το 1827 που καταναυμάχησαν τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο και έτσι μπόρεσαν και έκαναν οι σύγχρονοι Έλληνες το δικό τους Έθνος, αυτό οι περισσότεροι Έλληνες  το ξέχασαν και μόλις τέσσερα χρόνια μετά κατηγόρησαν την Αγγλία για τον φόνο του Καποδίστρια.  

Όπως και την τελευταία φορά, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τις τράπεζες και η χώρα αιωρούνταν πάνω από το χείλος του γκρεμού, τότε που κάθε Παρασκευή προσγειώνονταν στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας, βαριά μεταγωγικά αεροσκάφη που μετέφεραν παλέτες με ευρώ για να μπουν στα ΑΤΜ  για να πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί και έτσι να λειτουργήσει στοιχειωδώς κάπως η οικονομία.

Όπως όταν ο πρόεδρος της Γαλλίας Francois Hollande  πρόβαλε βέτο στην ζητούμενη από τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ. 

Όπως τότε, που ο Αμερικανός Υπουργός Οικονομικών επί προεδρίας Barack Obama, Jack Lew βρισκόταν κάθε βδομάδα στο Βερολίνο και τελικά δεν επέτρεψε, για στρατηγικούς και γεωπολιτικούς λόγους, την οικονομική εξαέρωση της Ελλάδος.   

Και τότε, ένα ποσοστό 51,89% ψήφισε στο δημοψήφισμα του Ιουνίου 2015 ουσιαστικά, την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., από το ευρώ και από τη συμμετοχή της χώρας μας στους Δυτικούς θεσμούς.

Όλα αυτά εκ του ασφαλούς βέβαια, γιατί μόλις ζόρισαν τα πράγματα, όλοι όσοι πρότειναν αυτά τα μάγκικα και …… σωτήρια μέτρα,  έκανα την αναγκαία κυβίστηση, προκειμένου να μπορούν συνεχίσουν να κυβερνούν με την ίδια αμεριμνησία. 

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και με τον πόλεμο στην Ουκρανία. 

Κατέβηκαν στην πλατεία Συντάγματος  με σύνθημα "Για τον άνθρωπο"  αποδοκιμάζοντες τον ...... Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, οι όψιμοι οπαδοί του Στάλιν. 

Άσκησαν και συνεχίζουν να ασκούν δριμεία κριτική, από τα περιφερειακά κανάλια της τηλεόρασης οι ακροδεξιοί και κατηγορούν σαν υποταγή, στα κελεύσματα των ΗΠΑ, τη βοήθεια που έστειλε η χώρα μας στον ηρωικό και σκληρά αγωνιζόμενο κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού λαού της Ουκρανίας. 

Κι έτσι, δεν μας εκπλήσσει  που φτάνουμε στην απόλυτη παραδοξολογία, εκείνοι που δεν θέλουν να ακούν τις λέξεις σύνορα, πατρίδα, πατριωτισμός, έθνος, να το παίζουν ουδέτεροι στον πόνο και στον αγώνα του άλλου και να ομνύουν στον δεκαετή Άθλο του Ελληνικού λαού στον οποίον είτε δεν συμμετείχαν είτε ήταν στην αντίπαλη πλευρά. 

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της στρεβλής ή της ελλιπής  αφήγησης της ιστορίας, για την οποία φταίνε πολλοί.

Ένοχος βέβαια, κατά κύριο λόγο, είναι η αριστερά, η οποία ενώ κουβαλάει τόσες  αμαρτίες και το αναμενόμενο είναι να δηλώσει πως αναθεωρεί ή προβληματίζεται έστω για αυτές, μας τις παρουσιάζει ως ηρωισμούς και επιτεύγματα της, ενώ πρόκειται για μια τραγωδία που συνέβη σε ένα κομμάτι της ιστορίας μας που η ίδια η αριστερά κατά κύριο λόγο προκάλεσε. 

 

Αυτή είναι η έσχατη πράξη εντιμότητας σύντροφοι…

 

Δεν χρειαζόσασταν σύντροφοι όλες αυτές τις ακρότητες, τι ανάγκη είχατε και χτυπούσατε, και γιαουρτώνατε  και βρίζατε τους πολιτικούς αντιπάλους σας;

Ούτε και χρειαζόσασταν να προβάλατε τα έξαλα συνθήματα σας, ”Δεν πληρώνω δεν πληρώνω”, “Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή“,  για να μπορέσετε τελικά να εισπράξετε τη λαϊκή αγανάκτηση από τη δυστυχία που είχε φέρει στον τόπο μας η πτώχευση και η ένταξη μας στο ΔΝΤ.

Υπήρχε, από τον πόλεμο και μετά, συσσωρευμένη η αγανάκτηση του Ελληνικού λαού, από τα ολοκληρωτικά μέτρα του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς, από την επτάχρονη δικτατορία, από την, εξ αυτής,  καταστροφή της Κύπρου.

Τα μνημόνια του 2009 ήταν η έσχατη αιτία, που παράλληλα με τον έντονο αντιαμερικανισμό, ολοκλήρωσε τη ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δημιούργησε μια παράλυση στο τότε πολιτικό κατεστημένο με συνέπεια την ανατροπή τόσο της κεντροδεξιάς όσο και την καταστροφή της κεντροαριστεράς, δηλαδή των δύο βασικών παρατάξεων που πρωταγωνιστούν και είναι οι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας σε όλες τις χώρες της Δύσης.

Ήταν τέτοια η κοινωνική πίεση στο πολιτικό σύστημα, που τελικά συρρίκνωσε, στις εκλογές του 2015, την κεντροδεξιά στο 28,09% και εξάχνωσε την κεντροαριστερά στο 6,29%

Με προωθημένα συνθήματα, όπως “Δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα”,  “Ανοιχτά σύνορα για όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες”,  “Λαϊκή κυριαρχία” και με κυρίαρχο σύνθημα σας “ Θα βαράμε τα νταούλια και οι Ευρωπαίοι θα χορεύουν “  πήρατε την εξουσία με 35,46%. 

Η διακυβέρνηση σας  όμως ήταν οδυνηρή για την κοινωνία και η θύμησή της προκαλεί είτε θυμηδία είτε αποστροφή, ανάλογα με την περίσταση.

Θυμηδία τότε που ο αρχικαπετάνιος, της για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς, Ν. Φίλης  ως Υπουργός Παιδείας αποφάσισε να μειώσει τις ώρες διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία, κάνοντας επίδειξη αριστεροσίνης, μια  και θα άνοιγε οπωσδήποτε άσκοπο μέτωπο με το “Σκοταδιστικό ιερατείο”.

Αποστροφή όταν η αποτυχούσα υποψήφια αρχηγός Έφη Αχτσιόγλου, ως υπουργός εργασίας, εφεύρε την προσωπική διαφορά για να μειώσει τις συντάξεις. 

Ανάφερα δύο από τα εκατοντάδες "Κατορθώματα" της κυβερνητικής θητείας σας, αν πάντως εσείς σύντροφοι έχετε αντίρρηση, το 17,83 % του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, σας δίνει την καλύτερη απάντηση για το τι είδους ανταπόκριση  είχε η «αριστερή» σας διακυβέρνηση. 

Με απίστευτη επιπολαιότητα για παλαιά στελέχη κόμματος εξουσίας, καταργήσατε, εσείς οι έμπειροι όπως διατείνεσθε και όχι ο νέος Πρόεδρος, την διάταξη του καταστατικού του κόμματος σας, που προέβλεπε την εκλογή Προέδρου από "Συνέδριο", όπως είχε εκλεγεί άλλωστε και ο κ. Τσίπρας το 2004 και την αντικαταστήσατε, για λόγους εντυπωσιασμού των …. προοδευτικών και δημοκρατικών ψηφοφόρων, με εκλογή του Προέδρου από την "Βάση",  επιλέξατε όμως έναν αδόκιμο τρόπο εκλογής, δεν σκεφτήκατε τι θα κάνατε σε περίπτωση που ο εκλεγείς Πρόεδρος ήταν ακατάλληλος, πως θα τον αλλάζατε, αφού η "Βάση" είναι υπεράνω όλων των οργάνων του κόμματος και δεν αμφισβητείτε από κανέναν;  

Σύντροφοι, με δική σας ευθύνη σας άρπαξε το μαγαζί ο Stefanos.

Χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς να χρειαστεί να πετάξει ούτε ένα σύνθημα.

Καταγγέλλετε τώρα, κατόπιν εορτής, ότι ο νέος εξ Αμερικής Πρόεδρος, έχει γίνει πρωινό τηλεοπτικό σώου και δεν έχει κανένα πολιτικό σχεδιασμό, μα σύντροφοι παραβλέπετε ότι και ο δικό σας πολιτικός σας λόγος εδώ και τέσσερα χρόνια είναι στις μεν τηλεοράσεις μια ατέρμων καταγγελία της  “Επάρατης αλαζονείας του Μητσοτάκη” και στο δε Internet, το συστηματικά επαναλαμβανόμενο χυδαίο σύνθημα “Μητσοτάκη γαμ……. ”  

Τι διαμαρτύρεστε λοιπόν;

Για αυτό και η εικόνα από την τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας  του κόμματος σας ήταν εφιαλτική, γιατί σύντροφοι, αν ο νέος Πρόεδρος έχει μετατρέψει όπως τον κατηγορείτε, την πολιτική του κόμματος σας σε  tv σώου, εσείς έχετε κατεβάσει την πολιτική στο χώμα.

Προσήλθαν με μπροστάρη το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Τζουμάκα, πρώην βουλευτή, πρώην Υπουργό, οι αντιΚασσελακικοί σαν πειρατές, με τα μαχαίρια σφιγμένα στα δόντια τους.

Μπήκαν οι προεδρικοί με επικεφαλής τον σύντροφο Πολάκη με σφιγμένες τις γροθιές, πανέτοιμοι να υπερασπιστούν τον νέο Πρόεδρο απέναντι στους υπονομευτές.

Βέβαια μπήκαν και οι αιώνιοι αριβίστες πρώην Πασόκοι, για να δουν προς τα πού πάει το πράγμα, ώστε να πλασαριστούν στα προνομιούχα στασίδια του κόμματος.

Θλιβερή ήταν η εικόνα με τα σκαμμένα χαρακώματα στην πρόσφατη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, καθώς ήσασταν όλοι έτοιμοι να σφαχτείτε δίνοντας βέβαια τον δίκαιο αγώνα, όλοι έτοιμοι να θυσιαστείτε για το καλό του …. λαού.

Δεν είχε ξαναδεί ο Σύριζα τόσο εκρηκτικό κλίμα σε συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας και ενώ οι τόνοι ανέβαιναν, οι αντεγκλήσεις εξαφάνιζαν κάθε συναίνεση, αφού η ρήξη ήταν αναπόφευκτη και η διάλυση του κόμματος έδειχνε να καταφθάνει, παίρνει επιτέλους τον λόγο ο εκ Νέας Υόρκης Πρόεδρος και τι σας λέει; “Σύντροφοι παντρεύομαι αυτή την εβδομάδα στο Hamptons της Νέας Υόρκης”.

Τι θα μπορούσατε να απαντήσετε σε αυτή την άθλια απαξίωση;

Μια ομαδική σας παραίτηση από το κόμμα θα αποτελούσε μια απάντηση πολιτικής γενναιότητας, δεν μπορεί όμως αυτή από μόνη της να μειώσει την πολιτική σας ατίμωση. 

Σύντροφοι η μοναδική επιτρεπτή διέξοδος σε περίπτωση ατιμωτικής ήττας, όπως είναι αυτή που έχετε υποστεί.  είναι ο Ιαπωνικός  τελετουργικός τρόπος αυτοκτονίας που καθιερώθηκε τον 13^ο αιώνα από τους Σαμουράι το  … Χαρακίρι.

Υ.Γ. Σας συμβουλεύω σύντροφοι να δείξετε υπομονή μέχρι την 17^η Νοεμβρίου για να κάνετε τότε το χαρακίρι, μπροστά  στην Αμερικάνικη πρεσβεία, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η πορεία, φωνάζοντας το παλιό. αλλά επίκαιρο πλέον για σας σύνθημα "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" μήπως και έτσι συγκινήσετε επί τέλους τον Ελληνικό λαό. 

Σουρεάλ αλα ΣΥΡΙΖΑ .........

 

Ο όρος Σουρεαλισμός επινοήθηκε από τον Γάλλο ποιητή Γκυγιώμ Απολλιναίρ  (Guillaume Apollinaire) που τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το 1917 χαρακτηρίζοντας το παράδοξο θεατρικό έργο του “Οι Μαστοί του Τειρεσία” (Les Mamelles de Tiresias), ως "Σουρεαλιστικό δράμα" (Drame surrealiste)                                                                                                

Ο όρος σουρεαλισμός συντίθεται από τις γαλλικές λέξεις sur (επάνω, πέρα) και réalisme (πραγματικότητα), στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως “Πάνω ή πέρα από την πραγματικότητα”,  αναπτύχθηκε ως ευρωπαϊκό κίνημα στις αρχές του 20^ου αιώνα  κυρίως στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά εξελίχθηκε, μέχρι σήμερα, σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. 

Τον σουρεαλισμό θα τον βρούμε στην λογοτεχνία, στην ποίηση στην ζωγραφική. 

Στον κινηματογράφο τον σουρεαλισμό θα τον δούμε σε πολλές μεταπολεμικές ιταλικές ταινίες,  μια χαρακτηριστική σουρεαλιστική ιταλική κινηματογραφική ταινία,  είναι το ποιητικό αριστούργημα ενός αιρετικού δημιουργού, η περίφημη ταινία “Θεώρημα” του 1968 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι,  μια υπαρξιακή παραβολή για το τέλος και την αρχή  του κόσμου, η ταινία επαναπροβλήθηκε  μάλιστα τον Ιούνιο του 2023 με νέες αποκατεστημένες κόπιες. Στην ταινία αυτή υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και αρκετές σουρεαλιστικές σκηνές.           

Ας δούμε ποια είναι η υπόθεση για να κατανοήσουμε τον σουρεαλισμό : Μια μεγαλοαστική οικογένεια βιομηχάνου ζει στο Μιλάνο σε πολυτελή βίλα. Πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη και μια υπηρέτρια. Ξαφνικά εμφανίζεται στη βίλα ένας νέος και πανέμορφος επισκέπτης, χωρίς να γνωρίζουμε από που και για ποιο λόγο. Όλα τα μέλη της οικογένειας και η υπηρέτρια μεθούν από την ομορφιά του και του κάνουν ερωτικό άνοιγμα στο οποίο εκείνος ανταποκρίνεται. Ύστερα από ένα μικρό διάστημα ο επισκέπτης αποφασίζει να φύγει. Όλοι του εξομολογούνται την επιρροή που είχε στη ζωή τους και εις μάτην του ζητούν να μείνει. Μετά την αναχώρηση του η οικογένεια διαλύεται. Ο γιος ασχολείται απεγνωσμένα και αποτυχημένα με την τέχνη. Η κόρη τρελαίνεται και κλείνεται στη σιωπή. Η μητέρα αναζητά αγοραίο έρωτα σε νεαρούς άνδρες. Ο πατέρας χαρίζει το εργοστάσιο στους εργάτες και φεύγει γυμνός στην έρημο. Η υπηρέτρια γυρίζει στο χωριό της όπου γίνεται αγία… 

Η πολιτική δεν είναι επιστήμη όπως νομίζουν πολλοί, απαιτεί βέβαια την γνώση πολλών τεχνικών, αλλά  κατά κύριο λόγο η πολιτική είναι τέχνη. "Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού"  είπε ο καγκελάριος Bismarck στο γερμανικό κοινοβούλιο. Έτσι σαν τέχνη η πολιτική δεν απέφυγε και αυτή τον σουρεαλισμό.

Στην Ελλάδα τον σουρεαλισμό στην πολιτική θα τον γνωρίσουμε για πρώτη φορά, το 2009. Στις εκλογές της 4^ης  Οκτωβρίου, ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ  Γ. Α. Παπανδρέου έταζε, εφόσον τον ψηφίζαμε και τον κάναμε πρωθυπουργό, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μια και “Λεφτά υπάρχουν” . Τρείς μήνες μετά τις εκλογές και αφού τις είχε κερδίσει και είχε γίνει πρωθυπουργός, αντί αυξήσεων πήγε μέχρι το Καστελόριζο και από αυτό το ωραίο νησί, με φόντο το απέραντο γαλάζιο, μας ανήγγειλε μέσω Τηλεόρασης, ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και μπήκαμε αναγκαστικά στο ΔΝΤ, μας ζήτησε όμως να μην ανησυχούμε γιατί ο ίδιος θα μας διασώσει επαναλαμβάνοντας το έπος του Οδυσσέα. Είχε ξεχάσει, ή το πιθανότερο, ο ερίφης αγνοούσε, ότι κατά τον Όμηρο, ο Οδυσσέας είχε χάσει όλους τους συντρόφους του και από όλη εκείνη την θαλασσινή δοκιμασία ήταν ο μόνος που διασώθηκε και σε αυτό τουλάχιστον μας είπε την αλήθεια, ο ίδιος πράγματι διασώθηκε, παρέμεινε πρωθυπουργός για μερικούς μήνες ακόμη, επανεξελέγει αρκετές φορές βουλευτής, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι βουλιάξαμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία  όμως ήταν το κόμμα που έφερε πανηγυρικά το 2015 στην Ελλάδα τον πολιτικό  σουρεαλισμό. Γιατί τι άλλο ήταν όταν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, ζήτησαν από τους Έλληνες να τους ψηφίσουν και σαν κυβέρνηση, με ένα νόμο και με ένα άρθρο, να καταργήσουν  τα μνημόνια και κατά συνέπεια τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Οι συνταξιούχοι Έλληνες τους ψήφησαν, τους έκαναν κυβέρνηση και αυτοί εφεύραν μετά δυο χρόνια, την προσωπική διαφορά  από την οποία ήρθε ξανά νέα  μείωση των συντάξεων.

Σουρεαλισμός ήταν όταν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του ζήτησαν από τον λαό να ψηφίσει σε δημοψήφισμα, αν συμφωνεί να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ ή όχι  και όταν οι Έλληνες ψήφισαν ναι, αυτοί κάνοντας μια δική τους αυθαίρετη ερμηνεία του αποτελέσματος, παρέμειναν στο ευρώ, έκλεισαν όμως τις τράπεζες. 

Σουρεαλισμός είναι όταν ο εξ Αμερικής νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντας στο συνέδριο του ΣΕΒ και από του βήματος συστήνεται στους Έλληνες βιομήχανους λέγοντάς τους ότι είναι ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τον λένε .... Στέφανο, να τους δηλώνει, αν είναι δυνατόν, ότι είναι επιχειρηματίας, ενώ ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ο τέταρτος κατά σειρά, μετά την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, και τον Πρόεδρο της Βουλής, άρχοντας της χώρας και ότι, παρότι είναι αριστερός δεν αντίκειται,  εξ ορισμού, στο κεφάλαιο.

 

Υ.Γ. Ο σουρεαλισμός λοιπόν, είναι η λειτουργία της σκέψης όταν παράγεται αυθόρμητα χωρίς την επιρροή της λογικής, της αισθητικής ή της ηθικής και όταν επιδιώκει να απελευθερώσει το ασυνείδητο  με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία, έξω από τα καλούπια της κοινωνίας.

 

Ένα φως στο ταξίδι μιας μεγάλης νύχτας .......

Ξεφύλλιζα το άλμπουμ με τις φωτογραφίες που τόσα χρόνια είχα μαζέψει, σκοπό είχα να σκανάρω και να μεταφέρω όλες τις παλιές φωτογραφίες στον υπολογιστή μου, όταν με μεγάλη μου έκπληξη ανάμεσα στις παλιές φωτογραφίες βρήκα μια κάρτα με φωτογραφία, μια παλιά εκλογική καρτούλα ενός υποψήφιου δημοτικού συμβούλου σε δημοτικές εκλογές που θα γίνονταν παλιά στον Πειραιά, τον συνδυασμό, στον οποίο συμμετείχε, τον έλεγαν Π.Α.Κ. “Παμπειραϊκή – Ανεξάρτητη - Κίνηση“, σαν σύνθημα ο συνδυασμός είχε το “Για ένα πολιτισμένο Πειραιά“ , επικεφαλείς του ήταν οι τότε Πειραιώτες επαγγελματίες πολιτικοί Αντώνης Ντεντιδάκης και Στέλιος Λογοθέτης και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της καρτούλας με την φωτογραφία δεν ήταν παρά ο Άγγελος Βογάσαρης, ο επί έξη χρόνια φιλόλογος καθηγητής μου, ο άνθρωπος που το φώς της παιδείας του, άλλοτε αχνό, άλλοτε ζωηρό μα και αρκετές φορές έντονο, φώτιζε τον δρόμο τον δικό μου και όλων των τότε συμμαθητών μου σε όλο εκείνο το μακρύ νυχτερινό ταξίδι των έξη χρόνων στο νυχτερινό Γυμνάσιο του Πειραϊκού Συνδέσμου και αυτό δεν ήταν και μικρό πράγμα, για το θείο βρέφος ένα αστέρι φώτισε για μια νύχτα τρείς Πέρσες μάγους και δισεκατομμύρια άνθρωποι το αφηγούνται με δέος εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια, ενώ το αστέρι του Νυχτερινού Γυμνασίου του Πειραϊκού Συνδέσμου φώτιζε σαράντα Έλληνες άμοιρους μαθητές για έξη ολόκληρα χρόνια.

Ποιος ήταν λοιπόν ο Άγγελος Γ. Βογάσαρης ;

Ο πατέρας του, Γεώργιος Βογάσαρης καταγόταν από την Ηλεία και εγκαταστάθηκε νεότατος στον Πειραιά, εργάσθηκε ως ανώτερος υπάλληλος στην Ιονική Τράπεζα.

Η μητέρα του Χαρίκλεια το γένος Ανδρέα Σούλη ήταν αδελφή του Άγγελου Σούλη, ιδιοκτήτη και διευθυντή  της παλαιάς Πειραϊκής  εφημερίδας "ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟΣ" που εκδιδόταν από το 1914 ως και το 1923.

Ο Άγγελος Βογάσαρης γεννήθηκε την 6^η Μαΐου του 1925 στον Πειραιά, αποφοίτησε το λύκειο “Ελληνισμός“ του Κυριάκου Σταυριανού που βρισκόταν στο κέντρο του Πειραιά, απέναντι από τους κήπους της Τερψιθέας.

Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε στη Γερμανική Ακαδημία του Μονάχου με παράλληλες σπουδές στην Οικονομία και στην Ψυχολογία.

Πέρα από τα γερμανικά σπούδασε αγγλικά και γαλλικά που τα έγραφε και μιλούσε άπταιστα.

Εργαζόταν  ακατάπαυστα, συνεχώς από το πρωί μέχρι την νύχτα και από νέος μέχρι τα γηρατειά του, θυμάμαι πολλές νύχτες, όταν έμπαινε στην  τάξη, μας έλεγε: "Κύριοι ησυχία είμαι με μια τυρόπιτα από το πρωί" δεν μας είπε ποτέ ότι ήταν κουρασμένος. Ως εκπαιδευτικός δίδαξε επί σειρά ετών στο Νυχτερινό Γυμνάσιο του Πειραϊκού Συνδέσμου και έκλεισε την διδακτική του καριέρα στο λύκειο της Ιονίου Σχολής της Φιλοθέης. 

Παράλληλα εργαζόταν και ως ανώτερος υπάλληλος στην Ιονική – Λαϊκή τράπεζα. Μετεκπαιδεύτηκε μάλιστα στο Βέλγιο και Γερμανία σε θέματα Κοινής Αγοράς και επί σειρά ετών  διηύθυνε την Υπηρεσία Κοινής Αγοράς και Προώθησης Εργασιών της Ιονικής και Λαϊκής τράπεζας.

Ο Άγγελος Βογάσαρης  ήταν ένας εξαίρετος καθηγητής, υπήρξα έξη  χρόνια μαθητής του και  εκείνο που θυμάμαι έντονα είναι ότι ανάμεσα στους δέκα καθηγητές του γυμνασίου ήταν ο καλύτερος και αυτό φαινόταν αμέσως σε όλο το σχολείο, όχι μόνο γιατί ήταν άριστα καταρτισμένος, αλλά γιατί είχε την φωτιά της διδασκαλίας μέσα του και εκείνο που είχε μεγάλη σημασία για μας τους έφηβους τότε μαθητές του, ήταν το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός καθηγητής που όχι μόνο μας δίδασκε, αλλά είχε μπει και στη ζωή μας και έτσι μπορούσαμε κάθε βράδυ να μιλήσουμε με έναν πολύ μορφωμένο άνθρωπο, θυμάμαι ότι μια νύχτα είχε φέρει ένα γραμμόφωνο βαλίτσα και μας έβαλε να ακούσουμε την Norma του Bellini με την Μαρία Κάλλας .

Με τον Βογάσαρη, είχα βρεθεί δυο-τρείς  φορές στο σπίτι του, ήταν στο κέντρο του Πειραιά, μαζί με άλλους συμμαθητές.

Μας μιλούσε συνήθως για ότι απασχολούσε κάθε έφηβο εκείνης της εποχής και ήξερε πως να μιλήσει μαζί μας, κάτι σπάνιο όχι μόνο για το τότε, αλλά και για το σήμερα.

Ήταν ένας ζωντανός πνευματικός άνθρωπος. “Χαρά μου και τιμή μου να είμαι κοντά με τους νέους ανθρώπους όχι με αυτούς που αρχίζουν και σαπίζουν, όπως εγώ” είχε πει την τελευταία φορά που τον άκουσα να μιλάει στην μπυραρία του "Δεληγιάννη" το 1986 .
Ο λόγος του είχε χιούμορ, ήταν πάντα μαζί μας ευχάριστος, πρόσχαρος και καλόψυχος παρότι αρκετές φορές έχανε, ένεκα κάποιας προσωπικής  αδυναμίας, τον έλεγχο. Όμως στον Άγγελο, στον καθηγητή μας  συγχωρούσαμε κάθε προσωπική του κακοτοπιά, η παιδεία του ήταν μεγάλη και ο Βογάσαρης ήταν ο μοναδικός πνευματικός άνθρωπος που είχαμε μέχρι τότε γνωρίσει, θυμάμαι με πολύ συγκίνηση την τελευταία φόρα που τον είδα, ήταν το 1986 όταν τον τίμησε σε ειδική καλλιτεχνική εκδήλωση στο θέατρο “Κ. Πρέκα” η “Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών”.

Στην εκδήλωση αυτή ο παλιός μαθητής του και συμμαθητής μου, ηθοποιός Κώστας Πρέκας  διάβασε αποσπάσματα από το τότε τελευταίο του έργο. Με το τέλος αυτής της εκδήλωσης ένας άλλος παλιός μαθητής του, συμμαθητής και φίλος μου, είχε γίνει ο μεγαλύτερος ξυλέμπορος του Πειραιά τότε, ανέλαβε την δαπάνη της εστίασης και ψυχαγωγίας τόσο του καθηγητή μας όσο και όλων των παρευρεθέντων στην εκδήλωση, με τραπέζι στον Πειραιά μπροστά στην θάλασσα, όπως ξέραμε ότι άρεσε του καθηγητή μας. Στην μεγάλη ισόγεια αίθουσα της μπυραρίας   “Δεληγιάννη”,  στην πλατεία Αλεξάνδρας φάγαμε και ήπιαμε μπύρες μαζί με τον καθηγητή μας ευχόμενοι όλοι να τα εκατοστίσει και αργότερα στον πάνω όροφο, στο πιάνο μπαρ τραγουδήσαμε με κάποιον καλλιτέχνη που έτυχε να βρεθεί εκεί σαν πελάτης, είπαμε τραγούδια για την θάλασσα, του Καββαδία που τόσο τα λάτρευε ο καθηγητής μας. Δεν ξέρω στους άλλους παλιούς συμμαθητές μου τι εντύπωση τους άφησε,  σε εμένα πάντως αυτή η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη.

Από τα νεανικά του χρόνια εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για τα γράμματα και εξέδωσε πολλά λογοτεχνικά έργα, μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα, ποιητικές και λογοτεχνικές κριτικές.

Στα θεατρικά έργα του έδειξε τόσο έντονο αντικομφορμισμό, ώστε η δικτατορία να τα απαγορεύσει από το ραδιόφωνο, κάτι που ο καθηγητής  δεν το εκμεταλλεύτηκε ποτέ, όπως έκαναν τόσοι άλλοι.

Ανώτερος τραπεζικός, Καθηγητής φιλόλογος, Ψυχολόγος, Λογοτέχνης, Θεατρικός συγγραφέας, Πρόεδρος της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, τακτικό Μέλος της “Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών” και πολιτικός όπως γράφει η καρτούλα που κρατώ στα χέρια μου, αφού δέχεται τους μελλοντικούς ψηφοφόρους του ως  υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Ιπποκράτους 2 και Μακράς Στοάς κάθε μέρα από τις 6 έως 8 μμ., στην διεύθυνση που σήμερα βρίσκεται ο Πύργος του Πειραιά κάτω στο λιμάνι. 

Αυτός λοιπόν ήταν ο Άγγελος Βογάσαρης.

Πέθανε στο νοσοκομείο ΙΑΣΩ, την Πέμπτη 27^η  Απριλίου του 2006