Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012



            

« Ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίον θα πρέπει ο λαός να διατηρήσει το δικαίωμα του να κατέχει και να φέρει όπλα είναι, σε τελευταία ανάλυση, η ανάγκη αυτοπροστασίας του εαυτού του εναντίον μιας τυραννικής διακυβέρνησης ».
Τόμας Τζέφερσον, τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ, 1743-1826


                   Η ΚΑΤΟΧΗ ΟΠΛΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα –όπου για κάθε πρόβλημα φτιάχνει πρόχειρα έναν τυπικό, ρυθμιστικό ή κατασταλτικό νόμο – η συζήτηση περί οπλοκατοχής στις ΗΠΑ φαντάζει τρελή.                
Οι ΗΠΑ έχουν τον υψηλότερο δείκτη δολοφονιών με πυροβόλα όπλα σε όλο τον δυτικό κόσμο ( 30.000 περίπου ετησίως ) και κατά καιρούς όλοι σοκάρονται, όταν κάποιος , λευκός πάντα , δολοφονεί αδιακρίτως σε σχολεία, πολυκαταστήματα κ.λπ. 
Προς τι, λοιπόν, αυτή η εμμονή με τα όπλα; .                                          
Σε μας τους Έλληνες , ( που  λατρεύουμε κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο  πρόβλημα των Αμερικανών για να μπορούμε έτσι να τους βρίζουμε ) , υπάρχει η λανθασμένη πεποίθηση   ότι η οπλοκατοχή είναι ένα κατάλοιπο του 19ου αιώνα, όταν οι Αμερικανοί πιονέροι έπρεπε να οπλοφορούν για να σκοτώνονται μεταξύ τους , ή να εξολοθρεύουν Ινδιάνους , άγρια και ήμερα ζώα ώστε να κατακτήσουν τις απέραντες εκτάσεις της « Άγριας Δύσης». Το δικαίωμα, όμως στην οπλοκατοχή, προηγείται. Ψηφίστηκε το 1791 με την 2η τροπολογία στο σύνταγμα , έπειτα από μια θυελλώδη συζήτηση για τη μορφή που θα έπρεπε να πάρει η πρώτη Δημοκρατία του σύγχρονου κόσμου.                                                                                                       
Αμέσως μετά την επιτυχία της αμερικανικής επανάστασης του 1776, οι πατέρες του αμερικανικού έθνους χωρίστηκαν σε δύο μεγάλα στρατόπεδα, τους Φεντεραλιστές ( φίλους της πλήρους ομοσπονδίας ) και τους  Αντιφεντεραλιστές ( οπαδούς της χαλαρής ένωσης των Πολιτειών) .                                                   
Οι Φεντεραλιστές  ευνοούσαν , όπως είναι φυσικό , μια ισχυρή κεντρική διοίκηση, υπερεξουσίες του προέδρου, ασφυκτικό έλεγχο από την ομοσπονδιακή διοίκηση στις 12 τότε Πολιτείες και το κυριότερο: τακτικό στρατό υπό τον απόλυτο έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. «Επιτρέψτε τη δημιουργία ενός κανονικού στρατού που να ανταποκρίνεται στις δυνατότητες αυτής της χώρας», επιχειρηματολογούσε ο επικεφαλής των Φεντεραλιστών και 4ος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζέιμς Μάντισον, «και επιτρέψτε να είναι αυτός ο στρατός ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση». Το βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι μόνο ένας τακτικός στρατός μπορούσε να αντιμετωπίσει μια πιθανή εισβολή της υπερδύναμης από την οποία μόλις τότε είχαν απελευθερωθεί , δηλαδή της Βρετανίας* .                         
Τελικά, Φεντεραλιστές  και Αντιφεντεραλιστές  προχώρησαν σε έναν ιστορικό συμβιβασμό σε δύο σημεία : 1ο)  Μόνιμος, υπό τον πρόεδρο, στρατός για μια ισχυρή χώρα και 2ο) Απαράγραπτο δικαίωμα οπλοκατοχής με δυνατότητα συμμετοχής σε ένοπλη πολιτοφυλακή για την απόκρουση μιας πιθανής τυραννίας ή στρατιωτικής χούντας.                                                          
Ο Φεντεραλιστής Νώε Γουέμπστερ , καθησυχάζοντας  ,έγραφε στον Αντιφεντεραλιστή Τζων Άνταμς ( 6ος Πρόεδρος ): «Για να καταφέρει να κυβερνήσει ένας τακτικός στρατός πρέπει πρώτα να αφοπλίσει τους πολίτες, κάτι που γίνεται σε όλα σχεδόν τα βασίλεια της Ευρώπης. Η ανώτατη διοίκηση στην Αμερική δεν μπορεί να επιβάλει διά των όπλων άδικους νόμους διότι όλοι οι πολίτες οπλοφορούν, και η πολιτοφυλακή είναι και θα είναι πάντα μεγαλύτερη και ισχυρότερη από κάθε τακτικό στρατό που μπορεί να συγκεντρώσει κάποιος στις Ηνωμένες Πολιτείες».                     
Είναι αστείο, αλλά οι Φεντεραλιστές κέρδισαν διά των όπλων του τακτικού στρατού την τελική μάχη για τη διαμόρφωση των Ηνωμένων Πολιτειών εβδομήντα χρόνια αργότερα.                       
Ο αμερικανικός εμφύλιος είχε μεν ως αφορμή την κατάργηση της δουλείας, αλλά απάντησε και σε ένα σοβαρό πολιτειακό ερώτημα, που είχε να κάνει και πάλι με την ισορροπία ισχύος στο αμερικανικό σύστημα. Το ερώτημα ήταν αν και κατά πόσον ένας ομοσπονδιακός νόμος μπορεί να επιβληθεί σε Πολιτείες που δεν τον αποδέχονται. Μετά τέσσερα χρόνια πολέμου και 620.000 νεκρούς η απάντηση ήταν «Ναι» αλλά με την διατήρηση εσαεί της  «Χάρτα των Δικαιωμάτων» των Αμερικανών Πολιτών που προβλέπει ότι «Μια καλά ρυθμιζόμενη πολιτοφυλακή είναι αναγκαία για ένα ελεύθερο κράτος και το δικαίωμα των πολιτών να κατέχουν και να φέρουν όπλα δεν πρέπει να φαλκιδευτεί» (Δεύτερη τροπολογία του Συντάγματος).

* Βρετανικά στρατεύματα εισέβαλαν πράγματι στις ΗΠΑ το 1812 , κατέλαβαν την πρωτεύουσα και πυρπόλησαν την προεδρική κατοικία . Οι υπάρχουσες ζημιές από την φωτιά στον προεδρικο οίκο καλύφθηκαν με άσπρο χρώμα και εξ αυτού του γεγονότος ονομάσθηκε ..... Λευκός Οίκος.           


Υ.Γ.
Καλά όλα τα παραπάνω , άντε και να πούμε οτι κάπως αιτιολογούν την οπλοκατοχή σις ΗΠΑ , όμως ξημερώματα Σαββάτου 15 Δεκεμβρίου , καθώς ξενυχτούσα παρακολουθώντας την κάλυψη της σφαγής στο Newtown του Connecticut από τη σύνδεση της  NET με το CNN , άκουσα τους γείτονες της μητέρας του δολοφόνου να περιγράφουν το πάθος της για την κηπουρική , την διακόσμηση και την καθαριότητα και τελικά να χαρακτηρίζουν τη μακαρίτισσα ως μια κανονική, καθ’ όλα φυσιολογική γυναίκα  .Με τη διαφορά όμως, ότι αυτή η .... καθ’ όλα φυσιολογική γυναίκα είχε στο σπίτι της ένα τυφέκιο AR – 15 με ταχυβολία 800 βολίδων ανά λεπτό και ταχύτητα εξόδου από το στόμιο της κάννης 991 μέτρων το δευτερόλεπτο· ένα καθαρά στρατιωτικό όπλο, το οποίο διαθέτει κάννη τεσσάρων δεξιοστρόφων ραβδώσεων, ζυγίζει μόλις κάτι παραπάνω από 2,8 κιλά και δέχεται γεμιστήρα 30 φυσιγγίων. Πόσο «φυσιολογικό» θα ήταν για μια Ελληνίδα , μιά Γαλλίδα , μια Ελβετίδα , μια Αγγλίδα ή μια Ιταλίδα νοικοκυρά και μητέρα να έχει ένα τέτοιο εργαλείο στο σπίτι της;



Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012



                        ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Λογικό είναι να κηρύσσει την ενότητα ένας  πολιτικός. Δεν  ορίζει όμως συνήγορό του την Ελληνική Ιστορία, διότι τότε υπονομεύει την αξιοπιστία του . Στο σποτάκι που έθεσε σε  κυκλοφορία η Ν.Δ. ακούγεται ο πρωθυπουργός να λέει στο γνωστό του λυρικό στυλ: «…..εμείς όμως οι Έλληνες ξέρουμε καλά πως, μόνο όταν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα». Αυτό από πού το ξέρουμε εμείς οι Έλληνες Κύριε Σαμαρά , αφού στην μακραίωνα ιστορία μας ,  η ενότητα που διατυμπανίζετε  στο χαριτωμένο διάγγελμά σας , ήταν πάντα το ζητούμενο και η διχόνοια η συντελεσμένη πραγματικότητα .