- Όχι κύριοι δεν σας συγχωρώ ..... 

Αθήνα . Πλατεία Αμερικής. Σε παράδρομο της οδού Σκαλιστήρη, στον φούρνο της γειτονιάς ένα παλληκάρι 16 χρονών (όπως αποδείχθηκε αργότερα) μπαίνει μέσα και διστακτικά  ζητάει από τον φούρναρη να του δώσει κάτι , γιατί έχει να φάει μέρες. Ο φούρναρης σπεύδει να του δώσει τις δύο τελευταίες τυρόπιτες. Το παιδί κάθεται στο κατώφλι και τρώει και τις δύο. Δευτερόλεπτα μετά αφήνει εκεί στο κατώφλι του φούρνου την τελευταία του πνοή. Είχε πολλές μέρες τελικά να φάει και ο εξασθενημένος του οργανισμός δεν άντεξε.                                                                                                                                                                        Εφημερίδες  : Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Τι γίνεται  με τα παιδιά μας ; .Εμείς περιμέναμε να σπούδαζαν. Περιμέναμε να βρίσκανε δουλειά. Να ερωτεύονταν. Να κάνανε οικογένεια.. Να γερνάγανε κι αυτά σαν και εμάς , με παιδιά κι εγγόνια γύρω τους . Αυτά όμως ……. σβήνουν , ξενιτεύονται , χάνονται .
Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα , ότι για να μπορώ να ζω  ήρεμα και φυσιολογικά  , σαν άνθρωπος όπως λένε , πρέπει  να μπορώ να συγχωρώ πολλά και για το δικό μου καλό πρέπει να  ξέρω  να προσπερνώ πολλά . Πως μπορώ όμως να συγχωρώ , πως όμως μπορώ να προσπερνώ αυτούς  που εξαφανίζουν τα παιδιά μας , την  ελπίδα  κάθε ανθρώπινης κοινωνίας  ; όχι …  όχι αυτούς , που κάποτε μάλιστα με τόσο ζήλο υπηρέτησα , δεν τους συγχωρώ , δεν μπορώ , δεν θέλω και δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ στο μέλλον ..                                                                                                                                                                  

Τα τρία τελευταία χρόνια τους έμαθα πολύ καλά κι από την καλή πλέον τους υπαίτιους και ξέρω  ότι δεν τους νοιάζει αν εγώ τους συγχωρώ και μάλιστα δεν τους νοιάζει καθόλου. Εδώ η κοινωνία στην χώρα μας  καταρρέει κι o ένας ξεκοκαλίζει παϊδάκια και μπριζόλες στη Ραφήνα. Ο άλλος  "διδάσκει" , τρομάρα του , στο Χάρβαρντ κι ο τρίτος  ο μακρύτερος  μας υπόσχεται  ότι θα μας βάλει δωρεάν ….  wi-fi - σαν να υπόσχεται στους ιθαγενείς του Manhattan 
χάντρες και καθρεφτάκια - . Αν είναι ποτέ δυνατόν!                                                                                                             

Δεν ξέρω – και δεν θέλω να μάθω – τη λογική αυτών των ανθρώπων  . Δεν ξέρω – και δεν θέλω να μάθω - τις δικαιολογίες τους , άλλωστε πιστεύω οτι για αυτούς μια εξίσωση είναι όλη αυτή η τραγωδία που εγώ καθημερινά ζω  : "Ετήσιο δημοσιονομικό λειτουργικό αποτέλεσμα" . Αυτό είναι όλο κι όλο για αυτούς , τόσο απλά  . Για μένα όμως  είναι αυτό που δεν θέλω να ζω , είναι αυτό που δεν θέλω να βλέπω  : Να πετάνε τον κόσμο από τα σπίτια τους και αυτόν τον κόσμο , τους πρώην νοικοκύρηδες , να τους κάνουν άστεγους  . Μετά ( για να μπορεί να καμαρώνει  ο Δήμαρχος , ο Μητροπολίτης ,ο Υπουργός ) τους άστεγους αυτούς να τους βάζουν  στην ουρά για το συσσίτιο  και τέλος το χειρότερο ,ναι υπάρχει και το χειρότερο : να βλέπω να χάνονται  τα παιδιά μας και εγώ να τα ζω όλα αυτά τα απίστευτα σαν σε εφιαλτικό όνειρο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτε παρά μόνο να ουρλιάζω - " Όχι κύριοι δεν σας συγχωρώ και δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ"- . Δυστυχώς αυτό είναι το έλάχιστο , που σαν πολίτης και κυρίως σαν άνθρωπος , μπορώ να κάνω  .

Pearls before breakfast

Ένα κοινωνιολογικό πείραμα για το γούστο, την αντίληψη και τις προτεραιότητες των ανθρώπων της Αμερικανικής πρωτεύουσας κι όχι μόνο , έγινε πριν λίγα χρόνια από την  εφημερίδα Washington Post.

Ήταν ένα παγωμένο πρωινό  της 12ης Ιανουαρίου του 2007 όταν, ένας νεαρός ντυμένος με παντελόνι παραλλαγής,  μπλουζάκι μακό κι ένα κασκέτο του μπέιζμπόλ , στάθηκε στην άκρη  μιας πολυσύχναστης αποβάθρας του μετρό της Washington D.C.
Στα χέρια του κρατούσε ένα βιολί και άρχισε να παίζει κομμάτια μουσικής . Ο κόσμος περνούσε βιαστικός για τη δουλειά του, όταν μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι κάποιος έπαιζε μουσική. Κοντοστάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά συνέχισε βιαστικός τον δρόμο του.
Έπειτα από 4 λεπτά μία γυναίκα χωρίς να σταματήσει, ρίχνει στο κουτί του ένα δολάριο. Στα 6 λεπτά ένας νεαρός στέκεται λίγο για να τον ακούσει, αλλά κοιτάει το ρολόι του και συνεχίζει το δρόμο του. Μετά από 10 λεπτά ένα τρίχρονο αγοράκι σταμάτησε να τον κοιτάξει, αλλά η μητέρα του το έσυρε και το έσπρωξε για να συνεχίσει το περπάτημα, όμως αυτό γύριζε συνέχεια το κεφάλι του πίσω για να τον δει. Η ίδια αντίδραση παρατηρήθηκε σε όλα τα παιδιά. Εκείνα κοιτούσαν κι οι γονείς τους τα τράβαγαν.
Μετά από 45 λεπτά ο βιολιστής συνέχιζε να παίζει και μόνο 6 άνθρωποι είχαν σταματήσει να τον ακούσουν για λίγο, ενώ 20 άτομα του άφησαν συνολικά 32 δολάρια δίχως να σταματήσουν όμως το περπάτημά τους.

Ποιος άραγε ήταν ο νεαρός καλλιτέχνης της αποβάθρας ;

 Ο βιολιστής αυτός ήταν ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο, ο πολυβραβευμένος Joshua Bell που έχει μία λαμπρή σταδιοδρομία καθώς και τον τίτλο του σούπερσταρ. Στο σταθμό του μετρό έπαιξε τα πιο δύσκολα κομμάτια του Μπαχ με ένα πολύτιμο  Stradivarius κατασκευασμένο το 1713, αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.
Αξίζει να σημειωθεί πως δεν είχε περάσει ούτε μία εβδομάδα από τότε που ο Bell είχε γεμίσει ασφυκτικά , παρά  τα  πανάκριβα εισιτήρια . την αίθουσα της περίφημης Συμφωνικής Ορχήστρας της Βοστώνης .

Μετά από μία ώρα παίξιμο στην αποβάθρα κι ενώ είχαν περάσει από μπροστά του πάνω από 1100 άτομα,  ο βιολιστής δεν αναγνωρίστηκε, δεν χειροκροτήθηκε. Μόνο σιγή απλώθηκε όταν αποχωρούσε από την αποβάθρα !

Το συμπέρασμα της έρευνας
Αν δεν διαθέτουμε έστω ένα λεπτό για να σταθούμε και να ακούσουμε έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς του κόσμου, να εκτελεί κάποια από τα ομορφότερα κομμάτια του κόσμου, με ένα από τα ωραιότερα μουσικά όργανα...
Πόσα άλλα καθημερινά και όμορφα πράγματα δεν αντιλαμβανόμαστε;
Πόσα όμορφα πράγματα ακούγονται αλλά εμείς δεν τα αφουγκραζόμαστε;
Πόσα ωραία περνούν από μπροστά μας , αλλά εμείς δεν τα βλέπουμε;
Αλήθεια πόσο αδιάφοροι και κουρασμένοι γίναμε;

Σημείωση : Η πρωτότυπη αυτή έρευνα της «Washington Post» υπό τον τίτλο «Pearls before breakfast» («Μαργαριτάρια πριν από το πρόγευμα»), έγινε από τον συντάκτη της Τζιν Γουαϊνγκάρτεν και του χάρισε το βραβείο Πούλιτζερ  2008.