Δευτέρα 11 Μαΐου 2015



                                                         SWING BACK



Από  την Παρασκευή 8 Μαΐου 2015  η Βρετανία είναι ο παράδεισος των πολιτικών αναλυτών. Η ξαφνική προτίμηση  της κρίσιμης μάζας των άγγλων ψηφοφόρων προς τους Συντηρητικούς του Κάμερον ( “swing back”, το λένε οι Αγγλοσάξονες ) ήταν το απρόσμενο γεγονός που έδωσε τόσο ενδιαφέρον στους ανά τον κόσμο πολιτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους σχολιαστές .                                                                                                                                                    
 Κανείς δεν το είχε προβλέψει. Αν και θεωρητικά στις αγγλοσαξονικές χώρες το ενδεχόμενο ενός “swing back” προς το κυβερνών κόμμα υπάρχει πάντα σαν πιθανότητα , για τις εκλογές στην Αγγλία της 7ης Μαΐου, ήταν απολύτως εκτός πάσης σοβαρής  συζήτησης . Οι δημοσκοπήσεις δεν είχαν καταγράψει τάσεις ή σημεία που να επέτρεπαν να συζητηθεί σοβαρά η υπόθεση μιας ξαφνικής μετακίνησης των ψηφοφόρων προς τους Συντηρητικούς. Στον δε βρετανικό τύπο, ιδίως την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου, το γενικό πνεύμα αναλυτών και σχολιαστών θεωρούσε δεδομένο ότι την Παρασκευή η χώρα θα ξυπνούσε με ένα κοινοβούλιο χωρίς κόμμα πλειοψηφίας , χωρίς κυβέρνηση και κατά συνέπεια χωρίς υπεύθυνη οικονομική πολιτική . Όλες οι υποθέσεις εργασίας και τα σενάρια χτίζονταν επάνω σε αυτή τη δραματική βεβαιότητα.  Η πραγματικότητα όμως την διέψευσε .                                                                                                                                             
 Για τα δικά μου ενδιαφέροντα , τα ενδιαφέροντα ενός αγγλόφιλου Έλληνα που ζει στην Αθήνα, αυτές οι εκλογές στην Αγγλία είχαν δύο εξαιρετικά σημεία , το ένα σημείο οι κοινωνικές και οικονομικές ομοιότητες με εμάς και δεύτερο σημείο ένα χαρακτηριστικό γεγονός που διαδραματίστηκε στις Αγγλικές εκλογές και που έχει άμεση σχέση με μας .                                                                                                                                                  
Αυτό που συμβαίνει καιρό τώρα στη Βρετανία και που διαβρώνει την αξιοπιστία του κοινοβουλευτισμού δεν διαφέρει, ως προς τη μορφή του τουλάχιστον, από αυτό που συμβαίνει εδώ. Σκάνδαλα διαφθοράς των πολιτικών γεμίζουν πια τις σελίδες του βρετανικού τύπου, σε βαθμό που δύσκολα θα φανταζόταν κάποιος πριν από τριάντα χρόνια. Η εθνική υπαρξιακή κρίση παίρνει και εκεί τις μορφές του απομονωτισμού και της ξενοφοβίας. Αγωνίζονται και εκεί εδώ και αρκετά χρόνια  να περιστείλουν το έλλειμμα που παρουσιάζεται κάθε χρόνο στον κρατικό προϋπολογισμό , 5% τα τελευταία χρόνια , 10% όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Κάμερον - Κλεγκ.                                          

 Επίσης, παλεύουν με τις επιπτώσεις από την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου στην κοινωνία τους, όπως και εμείς από την αποτυχία μας να αντιμετωπίσουμε το μεταναστευτικό στη δική μας . Τέλος, έχουν και αυτοί μια παλαβή εθνικιστική δεξιά που βρυχάται και μια αριστερά  που ουρλιάζει  , μόνο που εκεί δεν τις παίρνουν στα σοβαρά .                                                                                                                                                              
 Το τελευταίο σημείο και το οποίο με κάνει υπερήφανο , είναι το γεγονός ότι παίξαμε κι εμείς ως Έλληνες τον ρόλο μας  ώστε οι Βρετανοί ψηφοφόροι  να προτιμήσουν πολιτική σταθερότητα και συνετή οικονομική πολιτική. Καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ήμασταν το παράδειγμα προς αποφυγή. Μικρός  ο ρόλος θα μου πείτε , ναι αλλά απαιτητικός. Δεν μπορεί να τον παίξει ο καθένας λαός , θέλει σπάνιο ταλέντο που μόνο ο εξυπνότερος λαός του κόσμου μπορεί να διαθέτει...