ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
.....
Χαμός έχει γίνει εδώ και ένα μήνα
στα social media με τον νέο σύμβουλο «Στρατηγικού Σχεδιασμού» του
πρωθυπουργικού Γραφείου σύντροφο Νίκο Καρανίκα. Εγώ θα αποστώ όσων
πραγμάτων δικαίως τροφοδότησαν το χλευασμό: την άγνοια του για την ορθογραφία,
την σύνταξη και την γραμματική , την αφοσίωση του στην Ελένη Μενεγάκη, την
ρατσιστική αντιμετώπιση της Πόπης Τσοπανίδου που όπως έγραψε …«έχει ασχημίσει»,
καθότι μνημονιακιά (αν και υποτίθεται ότι στον κόσμο του ,στον κόσμο της
Αριστεράς , η εμφάνιση δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων).
Ο Καρανίκας… «σήμα κατατεθέν»
Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω.
Από όσα δημοσιοποιήθηκαν ο σ. Καρανίκας είχε δομήσει μια προσωπικότητα που
ταίριαζε στο προφίλ της ελληνικής νεοσταλινικής αριστεράς, που ανδρώθηκε στους
εύκολους καιρούς της μεταπολίτευσης , όπου σε κάθε δημόσιο τομέα οι πράξεις,
είτε αμφισβήτησης των νόμων, είτε καταστρατήγησής τους δι ίδιον όφελος , δεν
είχαν επιπτώσεις.
Περίεργες οι απόψεις του για το
χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, το θεώρησε ότι θα ήταν …αριστούργημα, αν δεν είχε
ανθρώπινα θύματα. Το ίδιο και η καταπληκτική του ρήση : «Η καριέρα είναι
χολέρα». Αυτές οι απόψεις διατρέχουν ένα τμήμα της ριζοσπαστικοποιημένης
νεολαίας που ξεκίνησε από κινήματα αμφισβήτησης της καταναλωτικής κοινωνίας εδώ
και δεκαετίες, φέρουν ψήγματα υπαρξισμού, κορυφώθηκαν με το κίνημα των μπίτνικς
και των χίπις, εμπνέουν όσους θέλουν να αλλάξουν το «σύστημα», για να
διαμορφώσουν ένα νέο κόσμο που «θα είναι πιο κοντά στην φύση» με ελεύθερο τον
έρωτα και την χρήση της κάνναβης . Ο άνθρωπος σήμερα , σύμφωνα με αυτές τις
σκέψεις , αλλοτριώνεται στο κυνήγι της επιτυχίας, της καριέρας,
δουλεύει υπερεντατικά, θυσιάζει τις προσωπικές στιγμές, τις δικές του και της
οικογένειάς του, διαστέλλει τα ωράριά του, καταστρατηγεί τον ελεύθερο χρόνο
του, και όλα αυτά τελικά τον κάνουν δυστυχισμένο.
Επιτελείο χαμηλών προδιαγραφών
Οι ιδέες του συντρόφου Ν. Καρανίκα
δεν ήταν ξένες στο περιβάλλον του Μαξίμου , άλλωστε ο Καρανίκας έπινε τα
ουζάκια του μαζί με τον Τσίπρα, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες.
Το πρόβλημα είναι ότι, καθότι ο
ίδιος και ο Αλέξης είναι αμόρφωτοι, γίνονται όλα στο Μαξίμου θολά.
Ανεπεξέργαστες θεωρίες που τις έχουν ήδη εκφυλίσει σε εύκολα συνθηματάκια,
ανορθόγραφα και ασύντακτα, χωρίς περαιτέρω κοινωνική και φιλοσοφική εμβάθυνση.
Ας πάμε όμως στην ουσία ,σε αυτήν
που θα περίμενε κανείς από έναν νέο άνθρωπο και πρωθυπουργό, να κάνει μια
σοβαρή συμφωνία με τον λαό της χώρα του , που βιώνει τρομερές κοινωνικές
,οικονομικές και εθνικές κρίσεις, να επιλέξει τους καλύτερους Έλληνες για να
τον βοηθήσουν να βγάλει τη χώρα από την κρίση, να βρει διεξόδους. Θα περίμενε
κανείς από αυτόν να βρει ανθρώπους να σχεδιάσουν για την Ελλάδα και την
κοινωνία. Να βρει δηλαδή συνεργάτες με πνευματικό και κοινωνικό ανάστημα
υπεράνω υποψίας, ανθρώπους με αξίες, πτυχία και τίτλους, αλλά και
διαβασμένους, έμπειρους, προβληματισμένους, έξυπνους και αφοσιωμένους στο
καθήκον.
Προφανώς ο σύντροφος Καρανίκας δεν
είναι ο πρώτος που πηγαίνει στο Μαξίμου επειδή είναι άνθρωπος του
πρωθυπουργού , απλά είναι ο τελευταίος μέχρι τον επόμενο. Ο σύντροφος
Τσίπρας ,όπως και οι προκάτοχοί του , δεν οργανώνει ένα γραφείο υψηλών
προδιαγραφών, αλλά ένα γραφείο δικών του, μόνο που στην περίπτωσή του
επιλέγονται οι …. γραφικοί.
Να μην θεωρεί ο σύντροφος Τσίπρας
ότι επειδή, αντί για στιβαρό γραφείο πρωθυπουργού, δημιουργεί μια αυλή
γελωτοποιών … κλόουν και παλιάτσων, ο λαός θα είναι επιεικής. Τώρα βρίσκεται
ακόμη ψηλά , στην πρώτη θέση, ίσως νοιώθει μόνιμος και άτρωτος, ότι μπορεί να
κάνει ότι θέλει και λογαριασμό να μην δίνει σε κανέναν. Δυστυχώς όμως για τον
ίδιο, στο τέλος όλοι δίνουν λογαριασμό και πολλοί πρωθυπουργοί πλήρωσαν βαρύ
τίμημα, όχι μόνο για την διακυβέρνηση, αλλά και για τις επιλογές των συνεργατών
τους. Μια ματιά στην εντελώς πρόσφατη πολιτική μας ιστορία θα τον
πείσει.
Υ.Γ. Εκεί που θα
περίμενε κανείς την ελληνική αριστερά να κάνει τον λαό να τρίβει τα μάτια του
αξιοποιώντας τα καλύτερα μυαλά της, βλέπει ότι όλα ήταν μια πλάνη. Γιατί αν
προσέλαβε τον σύντροφο Ν. Καρανίκα ως καλύτερο, τότε η απόσταση από την
γελοιότητα όλο και μικραίνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου