Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα από την Πάφο στην Λευκωσία. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο.
Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν, ο ίδιος όμως συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν, επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες οπλοπολυβόλων γεμάτες.
Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία.
Η δίκη έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 1957.
Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους παραδέχθηκε την ενοχή του και δήλωσε στους δικαστές του: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ότι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερία του. Τίποτα άλλο κύριοι ».
Η επόμενη μέρα της καταδίκης σε θάνατο του Παλληκαρίδη ξημέρωσε με σφοδρές αντιδράσεις τόσο στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όσο και σε όλο τον κόσμο, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου έστειλαν συγκινητικό τηλεγράφημα στον Άγγλο διοικητή της Κύπρου στρατηγό Χάρτινγκ, με το οποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον συμμαθητή τους Ευαγόρα.
Όλος ο κόσμος ξεκίνησε μια προσπάθεια να σώσει τον νεαρό μαθητή.
Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθώντας να αποτρέψει την εκτέλεσή του απευθύνεται στον Γ.Γ. του ΟΗΕ.
Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου.
Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Κύπρου Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρβης, 40 Εργατικοί Άγγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton και απλοί πολίτες προσπαθούν να ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση.
Όμως ο Άγγλο διοικητής της Κύπρου στρατηγός Χάρτινγκ όπως και η Αγγλική Κυβέρνηση απορρίπτουν την αίτηση απονομή χάριτος.
Έτσι ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957 σε ηλικία μόλις 19 ετών.
Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος Κύπριος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.
Τότε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν ο Harold Macmillan, του Συντηρητικού Κόμματος.
Γιατί όμως κανείς δεν ζήτησε από την Βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ την παρέμβαση της ;
Διότι απλούστατα και να ήθελε να απονείμει χάρη δεν θα μπορούσε το κάνει, δεν της έπεφτε λόγος, δεν είχε τρόπο έστω και γραφειοκρατικά να αναμιχτεί, ακόμα και αν το ήθελε.
Η θανατική απόφαση εκδόθηκε βέβαια στο όνομά της, η αίτηση
χάριτος όμως κατατέθηκε από τους συνηγόρους του
Παλληκαρίδη στον Άγγλο διοικητή
της Κύπρου στρατηγό Χάρτινγκ και αυτός με σύμφωνη γνώμη του
Άγγλου πρωθυπουργού Harold Macmillan
την απέρριψε και έτσι τελείωσαν όλα για τον ήρωα Παλληκαρίδη
Σε περίπτωση απονομής χάριτος η απόφαση θα αποστελλόταν στο Buckingham Palace για την τυπική αποδοχή της από την Βασίλισσα, αν είχε λοιπόν απονεμηθεί η χάρις και η Βασίλισσα δεν την υπέγραφε τότε πράγματι θα έλεγε κανείς ότι είχε κάποια ανάμιξη.
Υ.Γ. Σε όλα τα χρόνια της βασιλείας της, η Ελισάβετ ΙΙ είχε εκδηλώσει δύο φορές την γνώμη της.
Η πρώτη ήταν παραμονές της ενθρόνισης της όταν σε πανηγυρική εκδήλωση της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ (Έδρα των Βρετανών επιστημόνων) ρώτησε τον πρωθυπουργό Winston Churchill αν μπορεί να αλλάξει τον επίλογο του λόγου που της είχε δώσει για να εκφωνήσει την ημέρα της ενθρονίσεως της, ήθελε να τον κάνει πιο γυναικείο, πιο μαλακό. Ο Churchill της απάντησε : Όχι υψηλοτάτη (ήταν ακόμα πριγκίπισσα) δεν μπορείτε και της γύρισε την πλάτη.
Το περιστατικό έγινε αντιληπτό από τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι ο οποίος παρακάλεσε τον παρευρισκόμενο Έλληνα πρόεδρο των εφοπλιστών του City να ζητήσει από τον Churchill να κάνει την χάρη στην άπειρη και άφωνη από την κατάπληξη Ελίζαμπεθ.
Έτσι σήμερα ακούμε την Ελισάβετ ΙΙ να τελειώνει εκείνον τον λόγο της με ότι θα αφιερώσει την ζωή της στην υπηρεσία και στην προάσπιση της αξιοπρέπειας του Βρετανικού λαού και όχι πολεμώντας στον αέρα, στην θάλασσα ή στην ξηρά αν οι καιροί το απαιτούσαν. όπως της έγραφε ο πρωθυπουργός Churchill
Η δεύτερη ήταν όταν συγκλονισμένη μετά από επίσκεψη της στην Νοτιοαφρικανική Ένωση, από το απαρτχάιντ που είχαν επιβάλει οι λευκοί στην χώρα, ζήτησε από την πρωθυπουργό Margaret Thatcher να επιβάλει μέτρα. Η Thatcher δεν συμφώνησε.
Η Ελισάβετ όμως θα κάνει το δικό της οργανώνοντας μια πανηγυρική υποδοχή στον Νέλσον Μαντέλα, μερικά χρόνια αργότερα, το 1992 με πανηγυρική εκδήλωση κατά των φυλετικών διακρίσεων, η Thatcher είχε παρατηθεί το 1990.
