ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΠΡΙΝ 141 ΧΡΟΝΙΑ .....

 

“Ο θάνατος αυτού του ανθρώπου είναι μία τεράστια απώλεια τόσο για το μαχητικό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής, όσο και για την επιστήμη της ιστορίας. Το κενό που άφησε η αναχώρηση αυτού του πανίσχυρου πνεύματος θα γίνει πολύ σύντομα αισθητό. Το όνομά του θα αντέξει στους αιώνες, το ίδιο και το έργο του!” Αυτά είπε στον επικήδειο του Καρλ Μαρξ στις 17 Μαρτίου 1883 στα αγγλικά, ο Φρίντριχ Ένγκελς, στον ενταφιασμό παρόντες ήταν οκτώ φίλοι του Μαρξ καθώς και οι δύο κόρες του. Εκατό χρόνια μετά, το 1983,  οι New York Times έγραφαν “έντεκα άτομα στην κηδεία του και σήμερα ο μισός πληθυσμός του κόσμου κυβερνάται στο όνομά του”. 

Πέθανε σχεδόν… ξεχασμένος. Αλλά το έργο και οι ιδέες του έζησαν.

Ο Μαρξ, παρόλο που ήταν ο μεγαλύτερος επικριτής της ιδιοκτησίας, είχε αγοράσει ένα κομμάτι γης στο, ιδιωτικών συμφερόντων,  νεκροταφείο του Λονδίνου Highgate Cemetary όπου και βρίσκεται ο τάφος του. 

Ας επιστρέψουμε όμως στην ημέρα της κηδείας, ήταν σαν σήμερα, 17 Μαρτίου 1883 όταν ο Καρλ Μαρξ οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία, στο νεκροταφείο Highgate του Λονδίνου. Εκεί αναπαυόταν και η σύζυγός του, που είχε πεθάνει 15 μήνες νωρίτερα.

Η κηδεία του ήταν μία τελετή  σύντομη και λιτή. Δίπλα στο φέρετρο ήταν δύο στεφάνια με κόκκινες κορδέλες από τη συντακτική επιτροπή του Sozialdemokrat και την ένωση London Communist Workers’ Educational Society.

Το 1956, τοποθετήθηκε πάνω από τον τάφο μία μπρούτζινη προτομή,  την οποία φιλοτέχνησε ο Λόρενς Μπράντσο και χρηματοδότησε ο Χάρι Πολίτ, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας. Στο μπροστινό μέρος είναι χαραγμένη η φράση «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε».

O Μαρξ ήταν πρωτίστως επαναστάτης. Η πραγματική του αποστολή, σαν πνευματικός άνθρωπος, ήταν να συμβάλει, με το φιλοσοφικό κυρίως έργο του, στην ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που είχαν δημιουργηθεί μέχρι τότε και κυρίως  προσβλέπει στην απελευθέρωση του προλεταριάτου.

Σήμερα μια επίσκεψη στον τάφο του Καρλ Μαρξ, του γνωστού αντικαπιταλιστή,  επαναστάτη και φιλόσοφου έχει είσοδο ...... 5 €.

Υ.Γ.  Αν και στην κηδεία του παρευρέθηκαν μόλις έντεκα άτομα, πέθανε αγαπητός και θρηνήθηκε από εκατομμύρια εργάτες, από τα ορυχεία της Σιβηρίας μέχρι τα χρυσωρυχεία της Καλιφόρνιας και σε όλα τα εργοστάσια  της Ευρώπης και της Αμερικής και αν και μπορεί να είχε πολλούς αντιπάλους, δεν είχε ούτε έναν προσωπικό εχθρό.

8 Μαρτίου Παγκόσμια ημέρα της (κατατρεγμένης) γυναίκας

 

“ Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθίσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει τ’ όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σχοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου”.

Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.

Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παράδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.

"Σημείο Αναγνωρίσεως" ποίημα του 1971 της Κική Δημουλά   1931-2020. Ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και τακτικό μέλος της Ακαδημίας στην έδρα ποιήσεως...

Υ.Γ. Η ποιήτρια μας μιλά για τον Άργος, το μυθικό τέρας με τα εκατό μάτια, στον οποίο η Ήρα είχε αναθέσει να κρατάει αιχμάλωτη, δεμένη σε ένα δέντρο, την πανέμορφη Ιώ που είχε ερωτευθεί ο Δίας.

Η Ιώ στην Ελληνική μυθολογία είναι το αιώνιο σύμβολο της κατατρεγμένης γυναίκας.

Στο ποίημα αυτό της Κική Δημουλά αναδεικνύεται μια έμμεση αντίθεση με τον Χριστιανισμό ‘oπου υπάρχει η Αποστολική εντολή :  “η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα” (Επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Εφέσιους Ε΄33), εδώ ο φόβος της γυναίκας προς τον σύζυγο νοείται ως φόβος και τρόμος προς τον ισχυρό σωματικά άνδρα.

Αποτελεί δυστυχώς αποδεκτό, στην σημερινή παγκόσμια Ιουδαϊκή πραγματικότητα, δηλαδή στον Χριστιανισμό, στον Εβραϊσμό και στον Μωαμεθανισμό, ότι οι οικογενειακές σκηνές προκαλούνται στο σπίτι διότι η γυναίκα αυθαδιάζει, αντιλέγει και δυστροπεί, ενώ με την σιωπή της θα μπορούσε να προλαμβάνει τις φιλονικίες και να κατευνάζει τα εξημμένα νεύρα του συζύγου.

Μπορεί η Χριστιανή, η Μουσουλμάνα, η Εβραία γυναίκα να αντιδρά στον άνδρα;

Ναι μπορεί, άλλα μόνον όταν οι αξιώσεις του άνδρα  είναι αντίθετες προς τον Νόμο του … Θεού. Διότι ισχύει ο λόγος του Αγίου Πνεύματος : “ Πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρωποις“ (Πράξεις Αποστόλων  Ε’ 29).

Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα οι Ιεράρχες μας δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην Ελληνική Βουλή να Νομοθετεί χωρίς να τους ρωτά, πχ για την καύση των νεκρών, για τον πολιτικό γάμο ή για το γάμο των ομοφύλων, κατά τους δεσποτάδες ισχύει μόνο ο νόμος του …. Θεού, η θέληση τους δηλαδή και εφόσον δεν τα θέλουν αυτοί δεν τα .... θέλει και ο Θεός ! . Τόσο απλά και Χριστιανικά.

Υπάρχει όμως ο σημερινός άνθρωπος που με στήριγμα του την Επιστήμη, στην προκειμένη περίπτωση τον κλάδο της ενδοκρινολογίας , μπορεί να δει καθαρά τις διαφορές δυο ανθρώπων διαφορετικού γένους, του άνδρα και της γυναίκας αλλά και να κατανοήσει τις αιτίες των διαφορετικών συμπεριφορών τους. Στην ζωή του άνδρα βασικό χαρακτηριστικό είναι η δύναμης, ενώ της γυναίκας η τρυφερότητα, μόνο αν όλοι το καταλάβουμε αυτό θα μπορέσουμε να γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας χωρίς υποκρισία.