Ο Αριστοτέλης, η Δημοκρατία και το "Πελατειακό σύστημα"

Το 19^ο αιώνα ο Ελληνισμός είχε ανάγκη  μια εθνική εξέγερση και οι τότε πρόγονοι μας επιτέλεσαν αποτελεσματικά το χρέος τους. Υπάρχει όμως μια επανάσταση που πρέπει να γίνει και σήμερα και, αν στο 1821 έγινε για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, σήμερα υπάρχει η υποχρέωση μας να εξαφανίσουμε μια άλλη σκλαβιά που δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι και λέγεται “Πελατειακό σύστημα”. 

Το “Πελατειακό σύστημα” είναι το βασικό αίτιο τόσο της κρίσης όσο και της αδυναμίας αντίδρασης σε αυτήν, από της υπάρξεως του Ελληνικού κράτους εδώ και 200 χρόνια. 

Αν ξύσουμε κάθε παθογένεια της Ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας θα βρούμε από κάτω το πελατειακό κράτος, αυτή είναι η κακοδαιμονία η οποία μάχεται ότι θετικό πρέπει να έχει μια σωστή κοινωνία, την αξιοκρατία, τις ίσες ευκαιρίες, τις ανοικτές διαδικασίες.. 

Το πελατειακό κράτος εξασφαλίζει την κοινωνική ατιμωρησία και η ατιμωρησία διαβρώνει όλη τη νοοτροπία στη δημόσια διοίκηση. 

Κακώς  η διοίκηση του ΟΣΕ έχει μείνει εκτός του κάδρου των ευθυνών για την τραγωδία των Τεμπών, καθώς ο ΟΣΕ είναι ένας δημόσιος αυτοδιοικούμενος οργανισμός, πρώτα θα κατηγορήσουμε την διοίκηση του οργανισμού και μετά θα κυνηγήσουμε τον αρμόδιο Υπουργό.

Δεν είχα οποιαδήποτε υπηρεσιακή σχέση με το  δημόσιο, διατηρώ όμως στο μυαλό μου τις εντυπώσεις που έχω από παλιά τόσο για τις δημόσιες υπηρεσίας όσο και για τις δημόσιες επιχειρήσεις, για τα φακελάκια στα νοσοκομεία του ΕΣΥ, για την υπηρεσία χορήγησης αδειών οδήγησης του Υπουργείου Μεταφορών, για την Ολυμπιακή, για τον ΟΤΕ και για τον Ελληνικό σιδηρόδρομο. 

Η γενική εντύπωση που έχω, είναι ότι  από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, υπάρχει και παραμένει αυτή η βαθιά ριζωμένη πελατειακή σχέση μεταξύ των πολιτικών και του συνόλου των πολιτών. Εκ της σχέσεως αυτής πηγάζει και η αδιαφορία των δημοσίων υπαλλήλων στην επιτέλεση του έργου για το οποίο προσελήφθησαν να κάνουν. Δηλαδή έχουμε έναν κόσμο ο οποίος αδιαφορεί για τη δουλειά του, δεν έχει κανένα κίνητρο να την κάνει σωστά, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αξιολογείται και έτσι δεν αισθάνεται κάποιον κίνδυνο  ότι  μπορεί να απολυθεί ή κατά κάποιον τρόπο να υποστεί τις συνέπειες της κακής δουλειάς του. Αυτό δεν αφορά το σιδηρόδρομο μόνο, αφορά όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις ή υπηρεσίες. 

Αυτό είναι το  μικρόβιο που έχει μολύνει και παραλύσει όχι μόνο το δημόσιο, αλλά και ολόκληρη την χώρα. 

Αυτή η πελατειακή σχέση που γεννά την αδιαφορία δεν πρόκειται να φύγει όσο η πολιτική ηγεσία, δεν αποφασίζει να τη καταπολεμήσει. 

Προεκλογικά η ΝΔ, ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης είχε δηλώσει κατηγορηματικά ότι, αν εκλεγεί  πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να απολύσει κανέναν δημόσιο υπάλληλο. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινάς με την παραδοχή ότι σε ένα δημόσιο που πάρα πολλοί άνθρωποι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, κανείς δε θα φύγει, κανένας δεν θα τιμωρηθεί. Αυτή ήταν μια αδιανόητη δήλωση. Και ακόμα και αν δεν είχε στο μυαλό του να το κάνει, δεν έπρεπε να το πει. Και όμως δεσμεύτηκε και αυτή η δήλωση κατά κάποιον τρόπο τηρήθηκε. Δεν έδιωξε ποτέ κανέναν. Και αυτό το ατιμώρητο δημιουργεί αυτή τη νοοτροπία στο Δημόσιο. 

Νομίζω ότι το ίδιο έλεγε και η κυρία Κεραμέως : "Αξιολογούμε τους εκπαιδευτικούς αλλά θα κάνουμε αξιολόγηση χωρίς συνέπειες". Τι αξιολόγηση είναι αυτή χωρίς συνέπειες; Αντιθέτως θα έπρεπε η αξιολόγηση να έχει συνέπειες. Και από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσουμε, να αξιολογούμε και αν ένα ποσοστό των αξιολογούμενων δεν κάνει, θα πρέπει να πηγαίνει στο σπίτι του. 

Για το σιδηροδρομικό δυστύχημα Τεμπών. Εδώ έχουμε διοικητικά μέτρα τα οποία έπρεπε να ληφθούν άμεσα, δεν χρειαζόταν η κυβέρνηση τη δικαιοσύνη για να της πει αν ο Διοικητής και τα υπόλοιπα υπεύθυνα στελέχη του ΟΣΕ ή οι σταθμάρχες του ΟΣΕ, που το έσκασαν από τη δουλειά τους πρέπει να τιμωρηθούν, γιατί απλούστατα ο  "Κανονισμός Κυκλοφορίας και Ελιγμών Σιδηροδρόμων Ελλάδος"  είναι νόμος του κράτους και τον παραβίασαν με πράξεις και παραλείψεις υπάλληλοι του ΟΣΕ και η Διοίκηση του. Το τι λοιπόν θα κάνει η δικαιοσύνη με αυτούς, είναι το ποινικό μέρος, είναι ο ποινικός καταλογισμός για το αποτέλεσμα των εγκληματικών παραλήψεων τους που προξένησαν τον θάνατο 57 συνανθρώπων μας, η κυβέρνηση όμως είχε καθήκον να τους τιμωρήσει διοικητικά, έπρεπε αμέσως να τους πει: "Εσείς κύριοι δεν κάνετε για αυτή τη δουλειά", αυτό όμως αποφεύγει να το κάνει όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο του πολιτικών της χώρας, και τούτο διότι δεν θέλουν κατά πρώτον να μπλέξουν με τους συνδικαλιστές και κατά δεύτερο να έχουν απώλειες ψήφων στις εκλογές που σύντομα θα γίνουν και τα μόνο που βρήκαν να πουν : "Δεν θα ξανασυμβεί" ο πρωθυπουργούς, την κρατικοποίηση ξανά της "ΤΡΑΙΝΟΣΕ" ο Ανδρουλάκης και την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης ο Τσίπρας.

Κάπου λοιπόν τα έχουν λίγο χαμένα, σε κάθε καταστροφή που προξενεί ή δεν μπορεί  να αντιμετωπίσει το κράτος, οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου ψάχνουν αν και ποιον θα τιμωρήσουν, με όσο το δυνατόν λιγότερο πολιτικό κόστος. 

ι

Υ.Γ. Η πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης, εορτάζεται κάθε χρόνο και μάλιστα με δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, ως η ημέρα της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Έχουμε ξεχάσει όμως ότι το κριτήριο που βάζει ο Αριστοτέλης σε κάθε πολίτευμα, είναι βασικά ποιοτικό, δηλαδή ο Αριστοτέλης ορίζει ότι όταν η εξουσία ασκείται για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συμφέροντος, τότε το πολίτευμα είναι ορθόν, όταν όμως ασκείται για την εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος, τότε υπάρχει παρέκκλιση από το ορθόν. 

ι

 

Η ανακάλυψη του 20^ο αιώνα που άλλαξε την ζωή μας.

Μεσοπόλεμος και λίγο πριν το ξέσπασμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στα χημικά εργαστήρια της εταιρείας Dupont, στο Dover city της  πολιτεία Delaware των ΗΠΑ  ο Dr. Wallace Hume Carothers είναι ο νέος χημικός ερευνητής στον τομέα της “Οργανικής Χημείας”, που ξεκινά την μεγάλη προσπάθεια της εταιρείας για την ανάπτυξη νέων υλικών. Πολλές οι προσπάθειες, μεγάλες οι αποτυχίες και οι απογοητεύσεις, που όμως σε κάποια στιγμή έφεραν τελικά το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Ήταν Φεβρουάριος του 1937, όταν το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών των ΗΠΑ (U.S. Patent Office) κατοχύρωσε στην Αμερικανική εταιρεία χημικών Dupont  την πατέντα για την πρώτη τεχνητή ίνα που φτιάχτηκε ποτέ, ήταν η ανακάλυψη  που έφερε την επανάσταση στον τρόπο που μέχρι τότε ζούσε ο άνθρωπος. 

Στην εκδήλωση της εταιρείας για την παρουσίαση του νέου υλικού, εφημερίδες της εποχής γράφουν ότι στο λόγο του προς την πρόεδρο της Dupont, Eleuthre Irenee du Pont Nemours, ο Χημικός που ανακάλυψε την τεχνική ίνα Dr. Carothers,  δεν της τόνισε την μεγάλη ευκαιρία για την ανάδειξη της Dupont, αλλά με διθυραμβικό τρόπο της επισήμανε την τεράστια εξοικονόμηση χρημάτων για τις ΗΠΑ  που διέρρεαν προς την Ιαπωνία για την αγορά του πολυπόθητου μεταξιού. Η παρουσίαση του Dr. Carothers ξεκίνησε με την φράση "Now You Lost Old Nipon",  που σημαίνει "Τώρα Εσύ Έχασες Παλιό Ιαπωνέζε", τα αρχικά γράμματα αυτής της φράσης έδωσαν και το όνομα στο νέο προϊόν, που έμελλε να κατακτήσει την υφήλιο, έδωσαν το ακρωνύμιο "NYLON".

Αν και την ανακάλυψη της τεχνικής ίνας τη χρωστάμε στον Αμερικανό χημικό Dr. Wallace Hume Carothers, ο ίδιος δεν έζησε ποτέ την επανάσταση που έφερε η ανακάλυψή του. Έχοντας παλέψει με την κατάθλιψη σε όλη τη ζωή του, αυτοκτόνησε περίπου δύο μήνες μετά την αναγνώριση της πατέντας του, καταπίνοντας το χάπι κυανίου που λέγεται ότι πάντα κουβαλούσε μαζί του, μαζί με λεμονάδα. Ως χημικός, γνώριζε ότι ο συνδυασμός θα έκανε το δηλητήριο πιο ισχυρό. Το σίγουρο είναι ότι την ημέρα που η Dupont έπαιρνε την πατέντα για την πρώτη συνθετική ίνα κανείς δεν υποψιάστηκε,  ότι το υλικό αυτό θα άλλαζε την παγκόσμια οικονομία και κατά συνέπεια τον τρόπο με τον οποίο θα ντυνόταν και θα ζούσαν οι άνθρωποι. 

Το πιο γνωστό προϊόν με  τεχνικές ίνες  κυκλοφόρησε το 1939, όταν στις ΗΠΑ άρχισαν να πωλούνται καλσόν με ίνες νάιλον αντί 1,15 $ το ζευγάρι σε μία εποχή που οι μεταξένιες κάλτσες κόστιζαν περίπου 66 σεντς, αυτές όμως δεν είχαν ελαστικότητα ξεχείλωναν και χαλούσαν γρήγορα. 

Ωστόσο, η επανάσταση του νάιλον θα έπρεπε να περιμένει γιατί με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, χαρακτηρίστηκε από την αμερικάνικη κυβέρνηση ως "Nacessary material" (Αναγκαίο υλικό) και άρα έπρεπε να παράγεται αποκλειστικά για στρατιωτικές εφαρμογές, όπως υφάσματα για αλεξίπτωτα, σκοινιά και σκηνές. 

Τα νάιλον καλσόν επέστρεψαν στην αγορά με το τέλος του πολέμου το 1945, προκαλώντας αναστάτωση καθώς τεράστια πλήθη γυναικών συγκεντρώνονταν έξω από τα αμερικανικά πολυκαταστήματα, προσπαθώντας να πάρουν στα χέρια τους ένα καλσόν, οι ταραχές οι καβγάδες και οι λιποθυμίες των γυναικών έξω από τα μεγάλα πολυκαταστήματα  της Αμερικής παρέμειναν γνωστές ως “οι Εξεγέρσεις του νάιλον”.

Στη Δύση, το νάιλον θα αλλάξει τις ζωές των ανθρώπων, θα μεταμορφώσει πολλές Ευρωπαϊκές, κυρίως όμως Αμερικάνικες βιομηχανίες σε πολυεθνικές. Δεν είναι μόνο τα ρούχα από συνθετικές ίνες που μπορούμε να τα βάλουμε σε μία βαλίτσα χωρίς να σκεφτόμαστε εάν θα τσαλακωθούν ή τα χαλιά που κρατούν ζεστά τα σπίτια μας. Από νάιλον ίνες είναι φτιαγμένες και οι ελαφριές βαλίτσες που άλλαξαν τα ταξίδια, αλλά και τα δίχτυα που χρησιμοποιούνται για ψάρεμα ή τα ασφαλείας στα διαστημόπλοια. Το νάιλον λοιπόν εκτός ότι στόλισε τα γυναικεία πόδια, εκτός ότι μας έντυσε, μπήκε στο σαλόνι και στην κουζίνα του σπιτιού μας, μπήκε στα νοσοκομεία,  πήγε στον πόλεμο και πλέον είναι ένα από τα κύρια υλικά που χρησιμοποιεί η επιστήμη για την κατάκτηση του  διαστήματος.

Και την ίδια στιγμή, είναι το υλικό που απέκτησε ταξικό χαρακτήρα, αφού με τον καιρό, συνδέθηκε με την εργατική τάξη, καθώς όσοι ανήκουν στα ανώτερα κοινωνικά και εισοδηματικά στρώματα προτιμούν να πληρώνουν κάτι παραπάνω για να χρησιμοποιήσουν ένα προϊόν με φυσικές ίνες λχ από μετάξι. 

Έχουν περάσει 85 περίπου χρόνια από την πρώτη χρήση του και το νάιλον εκτός του ότι μας έντυσε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, έγινε και το κύριο υλικό συσκευασίας των βιοτεχνικών, βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων, έτσι η αλόγιστος χρήση του το μετέβαλε σε εφιάλτη, το κατέστησε πλέον ως τον βασικό ένοχο για την μόλυνση του πλανήτη τόσο στη ξηρά όσο και στις θάλασσες.

Ιστορικά η ανακάλυψη αυτή του  Dr. Wallace Hume Carothers, είχε κοσμογονικό χαρακτήρα, βοήθησε καταρχάς τις συμμαχικές δυνάμεις να κερδίσουν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και καθιέρωσε την Dupont ως μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες χημικών του κόσμου και τέλος άλλαξε τον τρόπο ζωής των επομένων γενεών. 

Υ.Γ. Όταν ετοιμαζόμαστε να βάλουμε πλυντήριο να μην ξεχνάμε: Το νάιλον θα το συναντήσουμε αμιγώς στα αθλητικά μας ρούχα. Σε όλα τα άλλα  χρησιμοποιείται πλέον σε προσμίξεις καθώς εκτός, του ότι αυξάνει την ανθεκτικότητα τους, βοηθά ή καταργεί το σιδέρωμα, στεγνώνει σε χρόνο ρεκόρ και δεν τρώγεται από τον σκόρο. Το νάιλον, όπως και τις υπόλοιπες συνθετικές ίνες θα πρέπει να τις πλένουμε σε θερμοκρασία έως 60ο C  στο πρόγραμμα για "Ελάχιστο σιδέρωμα" η στο πρόγραμμα για "Ευαίσθητα". Στον διαχωρισμό των ρούχων,  να ομαδοποιούμε πρώτα τα ρούχα με φυσικές ξεχωριστά από αυτά με τεχνικές και μετά να τα πλένουμε ξεχωριστά ανάλογα με το χρώμα τους. Πολλά πλυντήρια ρούχων σήμερα διαθέτουν ειδικό πρόγραμμα για την βέλτιστη περιποίηση των ρούχων με συνθετικής ίνες.

 

“Τις πταίει” : Το περίφημο άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη στην εφημερίδα “Καιροί”, δημοσιεύθηκε την 2^η Ιουνίου 1874  και οδήγησε στην περίφημη αρχή της Δεδηλωμένης και στην Ελλάδα.

“Αν εξαιρέσουμε  τη  διώρυγα της Κορίνθου, τον σιδηρόδρομο, τους δρόμους και τις γέφυρες που κατασκεύασα και που δεν μπορούν να τα ξηλώσουν, όλα τα άλλα τα ξήλωσαν”. Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Χαρίλαου Τρικούπη όταν πέθανε αυτοεξόριστος στις Κάννες της Γαλλίας.  Φέτος συμπληρώνονται 125 χρόνια από τον θάνατο του, ήταν ο πολιτικός που σφράγισε την Ελλάδα του 19^ου αιώνα με τα  μεγάλα του έργα, με την διώρυγα της Κορίνθου, τους πρώτους αμαξιτούς δρόμους, κυρίως όμως έμεινε γνωστός με την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα. Ο Χαρίλαος Τρικούπης απεβίωσε την 30^η  Μαρτίου 1896, εκτός του σιδηροδρόμου υπήρξε ο κύριος  φορέας του δυτικοευρωπαϊκού πνεύματος στην Ελλάδα και μάλιστα  υπήρξε θαυμαστής του Βρετανικού πολιτικού τρόπου διακυβερνήσεως, Ο Χαρίλαος Τρικούπης  ήταν ο πρώτος, στην Ελλάδα Έλλην πολιτικός που έθεσε τα θεμέλια ενός σύγχρονου κράτους. Ανασυγκρότησε την χώρα μέσω των απαραίτητων υποδομών που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας. Έβαλε κανόνες στην δημόσια διοίκηση, με τον καθορισμό των προσόντων για τον διορισμό των δημοσίων υπαλλήλων ώστε να ξεριζωθεί το ρουσφέτι των παράτυπων διορισμών, μάλιστα τα μέτρα ξεκίνησαν στον οργανισμό των υπό  ίδρυση κρατικών σιδηροδρόμων. Ενίσχυσε την γεωργία με μεγάλα εγγειοβελτιωτικά έργα. Βελτίωσε την άμυνα της χώρας ιδρύοντας στρατόπεδα που δεν υπήρχαν μέχρι τότε  και ήταν αυτός που ξεκίνησε την δημιουργία του συγκοινωνιακού δικτύου στη χώρα, με  δρόμους και κυρίως θεμελιώνοντας το απόλυτο χερσαίο  μέσο μεταφοράς ανθρώπων και εμπορευμάτων, τον σιδηρόδρομο. Το μόνο λάθος που έκανε ήταν στα τελευταία λόγια της ζωής του, όταν είπε  ότι ανάμεσα στα έργα του που δεν μπορούν να ξηλώσουν είναι και ο σιδηρόδρομος, αχ μωρέ Χαρίλαε πολύ μεγάλη ιδέα είχες βάλει στο μυαλό σου για μας, τους μέλλοντες απογόνους σου, εμείς δεν διστάσαμε να κάψουμε ζωντανούς, μέσα σε ένα τρένο,  57 συνανθρώπους μας και μάλιστα οι περισσότεροι ήταν πανέμορφα αγόρια και κορίτσια φοιτητές, στον σιδηρόδρομο σου θα κωλώναμε.

Υ.Γ. Το δυστύχημα των Τεμπών, 125 χρόνια μετά τον θάνατο του Χαρίλαου Τρικούπη, είναι το πλέον πολύνεκρο στην ιστορία των Ελληνικών σιδηροδρόμων, όμως για τον αβάσταχτο πόνο που μας προξένησε δεν φταίει ο σιδηρόδρομος, όπως μας τον έφερε και τον σχεδίασε στην χώρα μας ο Τρικούπης, φταίνε μια σειρά από λάθη, από ελλείψεις και παραλείψεις, ακατάλληλων σιδηροδρομικών υπαλλήλων και ανεύθυνων πολιτικών ηγετών, αυτοί οδήγησαν στην απόγνωση τον λαό και στην ντροπή το κράτος. Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σκοπό να  ξαναζωντανέψει, εν είδη μνημόσυνου, τα έργα και τα λόγια ενός μεγάλου Έλληνα πολιτικού, αλλά για να υπενθυμίσει μια μεγάλη διαχρονική αλήθεια : “Η ύπαρξη  ενός άρτιου σιδηροδρομικού δικτύου αποτελεί την βάση για την οικονομική ανάπτυξη ενός τόπου”, για την ορθότητα αυτού του ισχυρισμού δεν έχει κανείς παρά να αναζητήσει τις χώρες που έχουν άριστο σιδηρόδρομο, η Ελβετία, η Αυστρία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιαπωνία είναι μερικές από αυτές τις χώρες και η άποψη αυτή δεν είναι τωρινή, είναι του 19^ου αιώνα και είναι του Χαρίλαου Τρικούπη, ενός πολιτικού που έβαλε τα θεμέλια της σύγχρονης Ελλάδας, ενός κράτους με ελλείψεις βέβαια αλλά και με δομές, θεσμούς και υπηρεσίες στα πλαίσια των οποίων οι σύγχρονοι Έλληνες πολίτες μπορούν να σπουδάζουν, να εργάζονται,  να  πολιτεύονται και τελικά να το διοικούν  και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν.