Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη ........

 

Αν η Ελληνική Αριστερά έχει μείνει στην Ιστορία για κάτι που κάνει με απόλυτο εντυπωσιασμό, είναι για τις “Διασπάσεις “ της.

Η πρώτη μεγάλη διάσπαση των Ελλήνων κομμουνιστών ξέσπασε το 1956, με την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη και διαχωρίσθηκαν σε  Ζαχαριαδικούς και Κολιγιαννικούς

 Με την δεύτερη του 1968, το ΚΚΕ διασπάστηκε στα δύο, στο ΚΚΕ και στο ΚΚΕ Εσωτερικού.

Η τρίτη και τελευταία μεγάλη διάσπαση, έγινε τη διετία 1989-1991, τότε από το ΚΚΕ αποσπάστηκε  η λεγόμενη ανανεωτική ομάδα και συνέχισε την πολιτική της δράση μέσα από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Σήμερα η ηγεσία και τα  στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να κάνουν το μοναδικό πράγμα για το οποίο εθεωρούντο σπεσιαλίστες,  μια διάσπαση της προκοπής και είναι οι ίδιοι που μας ζητούσαν να ψηφίσουμε το κόμμα τους για να “Διασπάσουν” την Ευρώπη. Τότε που θα βαρούσαν τα νταούλια για να χορεύουν οι Ευρωπαίοι αντιδραστικοί.

Που πήγαν οι ηρωικές διασπάσεις της αριστεράς, τότε όταν το ΚΚΕ έσπαζε με πάταγο στα δύο, σε ΚΚΕ «Εξωτερικού» και «Εσωτερικού» ; κάτι τέτοιο όμως απαιτεί παραδοσιακή αριστερή κουλτούρα, θέλει κότσια και αριστερή συνέπεια, κάτι που δεν βλέπει κανείς στην κουρασμένη  Έφη Αχτσιόγλου,  στον Οξφορδιανό Ευκλείδη Τσακαλώτο,  ή στον brutal Παύλο Πολάκη.

Το δυστύχημα για αυτούς είναι ότι πιστεύουν ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόμμα τους ενδιαφέρουν και τον κόσμο.

Θεωρούν πως εκείνο που απασχολεί σήμερα τον Ελληνικό λαό είναι ποια θα είναι η νέα  αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι του εξ Αμερικής νέου Προέδρου; του επί  κεφαλής της ''Ομπρέλας" συντρόφου Τσακαλώτου;  ή της δημιουργού της “Προσωπικής διαφοράς”, για την εξαπάτηση  των συνταξιούχων Έφη Αχτσιόγλου. 

Οι θάνατοι και οι καταστροφές που έχουν φέρει οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στην Γάζα δεν άγγιξαν την σκέψη των ανθρώπων της αριστεράς, δεν μπόρεσαν να τους συγκινήσουν  και να τους συγκρατήσουν στο να μην τρώγονται σαν τα σκυλιά για κάτι που δεν έχει σημασία, για κάτι που είναι άδειο.

πως τόσος πόνος  

τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Από το ποίημα του Γ. Σεφέρη "Ελένη"  του 1955

Υ.Γ. Αν όλα όσα έζησαν οι Έλληνες με την αριστερά, αν όλα αυτά τα  χρόνια  που θυσίασαν για αυτήν, αν όλοι οι νεκροί που θρήνησαν για τους αγώνες της, αν όλες οι υποσχέσεις της έπεσαν στο κενό, αν τελικά έγιναν όλα αυτά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, θα ξαναβρεθούν Έλληνες να αγωνισθούν για αυτήν και τον ηγέτη της, να πολεμήσουν για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;

Μια ελάχιστη αναγνώριση……….

 

Την Δευτέρα 6η Νοεμβρίου 2023 στο ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, το “Δίκτυο” της  Άννας Διαμαντοπούλου, το ίδρυμα “Ντελόρ”  και η “Μεταρρύθμιση” του Γιάννη Μεϊμάρογλου  έκαναν μια “Παρουσίαση” του πολιτικού Κώστα Σημίτη  με ανάλυση του κυβερνητικού του έργου.

Είναι η πρώτη στην χώρα μας τιμητική εκδήλωση για ζώντα Έλληνα πολιτικό.  

Η παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού και η συμμετοχή πολλών  πολιτικών, πνευματικών και επιστημονικών προσωπικοτήτων ξάφνιασε πολλούς γιατί έδειξε ότι ο πρώην πρωθυπουργός χαίρει της εκτίμησης πολλών για το έργο και την προσφορά του.

Συγχρόνως όμως και κατά τρόπον αυτόματο, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα και παντού όταν γίνεται αναφορά στον Σημίτη, να εκδηλώνεται από πάρα πολλούς Έλληνες ένα ανεξήγητο μίσος για αυτόν.

Αυτό φάνηκε και αυτή την φορά από τα αρνητικά δημοσιεύματα των ΜΜΕ που ανήκουν τόσο στην Αριστερά, όσο και στην παραδοσιακή λαϊκή Δεξιά και τούτο επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέστησαν στην εκδήλωση.

Το μίσος για τον πολιτικό Σημίτη, όπως και η εκτίμηση για το έργο του, οφείλονται σε δύο διαφορετικούς λόγους. Ο ένας για το πολιτικό ρεύμα που καταρχήν εκπροσώπησε και ο άλλος, για την επιτυχία και κυρίως την αποτελεσματικότητα του έργου του.

Αν ο Σημίτης είχε αποτύχει, όλοι όσοι τον μισούν, πιθανών σήμερα να τον αντιμετώπιζαν χλιαρά, ίσως και να τον συμπαθούσαν επειδή θα είχε  αποτύχει τότε να τους απειλήσει πολιτικά. Όμως αυτός πεισματικά επί οκτώ χρόνια είχε κρατήσει την εξουσία, παραμερίζοντας την λαϊκή Δεξιά του Κώστα Καραμανλή και εμποδίζοντας την αλλοπρόσαλλη  Αριστερά του Τσίπρα από αυτήν.

Όσοι τον εκτιμούν είναι επειδή πέτυχε να εκσυγχρονίσει τη χώρα και να καθορίσει, κατά τρόπο οριστικό, την περαιτέρω πορεία της όπως πριν από αυτόν έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εντάσσοντας τη χώρα στην καρδιά της Ευρώπης, στην τότε ΕΟΚ.

Η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ ήταν ίσως η σπουδαιότερη πολιτική πράξη στην χώρα μας μεταπολεμικά, ενώ η φυσιολογική συνέχεια της, η ένταξη στο ευρώ είναι η μεγάλη υπηρεσία που προσέφερε ο Κώστας Σημίτης και αυτό απεδείχθη περίτρανα τον καιρό της χρεοκοπίας μας.

Η κακοδιαχείριση, από τις κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή, μιας απίστευτης ευκολίας δανεισμού που μας παρείχε το ευρώ, μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Η συμμετοχή μας όμως στην ευρωζώνη ήταν αυτή που τελικά μας έσωσε.

Με ένα ηχηρό  “όχι” στην Ε.Ε. που καταγράφηκε με το 61% στο δημοψήφισμα του 2015, με  κυβέρνηση μιας έξαλλης  Αριστεράς και με έναν αλλοπρόσαλλο Υπουργό Οικονομικών, οι πολιτικές συνθήκες της χώρας ήταν ιδεώδεις για να φύγουμε από την Ευρώπη, τόσο από την πολιτική όσο και από την οικονομική ενότητα της.

Το τεράστιο όμως κόστος που θα έφερνε στον τόπο η αποχώρησής μας από το ευρώ με την αναπόφευκτη πολιτική κατάρρευση και κυρίως ο φόβος της απώλειας της εξουσίας, ήταν αυτό που συγκράτησε τον τότε Πρωθυπουργό. Αυτό, κατά τη γνώμη όλων όσων σήμερα εκτιμούν το έργο του Σημίτη, το οφείλουμε στο ότι η συμμετοχή της χώρας μας στο ευρώ μας έβαλε βαθιά και μόνιμα στην Ευρώπη και το κυριότερο αυτό έγινε αναπόφευκτα αποδεκτό και από τους, μέχρι τότε, έξαλλους αριστερούς, που το όνειρό τους ήταν η απομάκρυνση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την  ΕΕ .  

Έτσι απεδείχθη  ότι ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη ήταν δομικός, δηλαδή έκτισε την οκταετία 1996-2004  που ήταν πρωθυπουργός, μια νέα Ελλάδα, αν και εμείς τότε δεν νιώσαμε τίποτα ιδιαίτερο, εκτός του ότι συναλλασσόμασταν πλέον με ένα νέο πανίσχυρο νόμισμα και το ότι, το ματσάκι ο μαϊντανός από μισή δραχμή που το αγοράζαμε μέχρι τότε, το παίρναμε πια 40 σεντς.

Ο Σημίτης δεν ήταν ο τέλειος πολιτικός, αν και έκανε το μετρό, το Διεθνές Αεροδρόμιο Σπάτων, την Αττική Οδό, την γέφυρα Ρίο-Αντίρριο δεν ήταν ο Τρικούπης.

Αν και πραγματοποίησε, παρά την λυσσαλέα άρνηση της Τουρκίας, το ακατόρθωτο, να βάλει την Κύπρο στην ΕΕ, δεν ήταν ο Βενιζέλος.

Αν και μας έβαλε, μετά από μεγάλη προσπάθεια τεσσάρων χρόνων στο Ευρώ, δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Με βαρύ κόστος μπόρεσε τελικά να κατανοήσει ποιες μάχες έπρεπε να δώσει, όπως σωστά έδωσε την μάχη με τον Χριστόδουλο για τις ταυτότητες και ποιες να αποφύγει, κάνοντας συμβιβασμούς, συμβιβασμοί  βέβαια που θα είχαν τελικά βαρύ οικονομικό και πολιτικό κόστος για την χώρα μας,

Έτσι  άφησε τον τότε Υπουργό Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου να κάνει αυτό που ήθελε, δηλαδή συμβιβάστηκε στο να τον αφήσει να παίρνει ανεμπόδιστα μίζες από την αγορά οπλικών συστημάτων για  να μπορεί αυτό το χαϊδεμένο παιδί του Αντρέα, να κάνει είτε τον μήνα του μέλιτος στο Παρίσι, στο ονειρώδες και πανάκριβο Four Seasons Hotel, είτε να αγοράσει ακίνητα μεγάλης αξίας μεταξύ των οποίων και ένα παλαιό πανάκριβο αρχοντικό στον αριθμό 33 της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε έναν εμβληματικό αθηναϊκό δρόμο που σχεδόν αγγίζει την Ακρόπολη.

Ο συμβιβασμός αυτός φαίνεται πως ήταν αναγκαίος για τον Σημίτη  προκειμένου να πετύχει την απρόσκοπτη ένταξη μας στο ευρώ.

Ήταν ένας συμβιβασμός που από ότι φαίνεται σήμερα δικαιώθηκε, όχι μόνον επειδή τελικά μείναμε στην Ευρώπη, αλλά και για τον λόγο ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη μας ζητά σήμερα  επιτακτικά κάτι πολύ καλό για τον τόπο, την μεταρρύθμιση του κράτους, κάτι που το ενστερνίζεται, φαίνεται αυτό από το αποτέλεσμα των δυο τελευταίων εκλογών, η πλειοψηφία των πολιτών και που το προσπαθεί η σημερινή κυβέρνηση και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία

Το βέβαιο είναι ότι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πετύχει και αυτός τον στόχο του εκσυγχρονισμού, θα πρέπει να ξέρει ότι και αυτόν θα τον μισούν οι οπαδοί της λαϊκής Δεξιάς και οι  κλασικοί Αριστεροί, με τον ίδιο τρόπο που μισούν σήμερα τον Σημίτη.

 Από το πρώτο έτος της δημιουργίας του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, το 1830, μέχρι και σήμερα, δύο είναι οι τάσεις που κυριαρχούν στην πολιτική σκέψη των σύγχρονων Ελλήνων, εδώ και 200 χρόνια τώρα.

Από τη μια, υπάρχει το αίτημα να γίνουμε επί τέλους Δυτικό κράτος, διότι δεν γίνεται να υπάρχουμε χωρίς την ιδέα ότι εδώ άρχισαν όλα για τη Δύση και τον πολιτισμό της και συγχρόνως από την άλλη, υπάρχουν οι υποστηρικτές των παραδοσιακών πολιτικών αγώνων, της “Λαϊκής Δεξιάς” από την μία πλευρά, με έπαθλο την εξουσία και την νομή της, με ότι αυτό σημαίνει για τους οπαδούς της,  και της “Προοδευτικής Αριστεράς” με τους αγώνες της για την εργατιά  και με το ηθικό πλεονέκτημα μιας παράταξης που δεν έκλεψε ποτέ.

Εννοείται ότι αυτές οι δύο τάσεις ούτε μεταβάλλονται, ούτε προσαρμόζονται στις συνθήκες της εποχής, αλλά υπάρχουν αυτούσιες από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους.

Υ.Γ. : Ο εξ Αμερικής πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ,  με τη δήλωση του για τους λόγους που απουσίασε από την εκδήλωση, ενώ είχε συμφωνήσει να παραστεί, έδειξε το πόσο  ακατάλληλος είναι για πολιτικός, και το χειρότερο πόσο επιπόλαιος και αναιδής είναι.