Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη ........

 

Αν η Ελληνική Αριστερά έχει μείνει στην Ιστορία για κάτι που κάνει με απόλυτο εντυπωσιασμό, είναι για τις “Διασπάσεις “ της.

Η πρώτη μεγάλη διάσπαση των Ελλήνων κομμουνιστών ξέσπασε το 1956, με την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη και διαχωρίσθηκαν σε  Ζαχαριαδικούς και Κολιγιαννικούς

 Με την δεύτερη του 1968, το ΚΚΕ διασπάστηκε στα δύο, στο ΚΚΕ και στο ΚΚΕ Εσωτερικού.

Η τρίτη και τελευταία μεγάλη διάσπαση, έγινε τη διετία 1989-1991, τότε από το ΚΚΕ αποσπάστηκε  η λεγόμενη ανανεωτική ομάδα και συνέχισε την πολιτική της δράση μέσα από τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου.

Σήμερα η ηγεσία και τα  στελέχη  του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να κάνουν το μοναδικό πράγμα για το οποίο εθεωρούντο σπεσιαλίστες,  μια διάσπαση της προκοπής και είναι οι ίδιοι που μας ζητούσαν να ψηφίσουμε το κόμμα τους για να “Διασπάσουν” την Ευρώπη. Τότε που θα βαρούσαν τα νταούλια για να χορεύουν οι Ευρωπαίοι αντιδραστικοί.

Που πήγαν οι ηρωικές διασπάσεις της αριστεράς, τότε όταν το ΚΚΕ έσπαζε με πάταγο στα δύο, σε ΚΚΕ «Εξωτερικού» και «Εσωτερικού» ; κάτι τέτοιο όμως απαιτεί παραδοσιακή αριστερή κουλτούρα, θέλει κότσια και αριστερή συνέπεια, κάτι που δεν βλέπει κανείς στην κουρασμένη  Έφη Αχτσιόγλου,  στον Οξφορδιανό Ευκλείδη Τσακαλώτο,  ή στον brutal Παύλο Πολάκη.

Το δυστύχημα για αυτούς είναι ότι πιστεύουν ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόμμα τους ενδιαφέρουν και τον κόσμο.

Θεωρούν πως εκείνο που απασχολεί σήμερα τον Ελληνικό λαό είναι ποια θα είναι η νέα  αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι του εξ Αμερικής νέου Προέδρου; του επί  κεφαλής της ''Ομπρέλας" συντρόφου Τσακαλώτου;  ή της δημιουργού της “Προσωπικής διαφοράς”, για την εξαπάτηση  των συνταξιούχων Έφη Αχτσιόγλου. 

Οι θάνατοι και οι καταστροφές που έχουν φέρει οι πόλεμοι στην Ουκρανία και στην Γάζα δεν άγγιξαν την σκέψη των ανθρώπων της αριστεράς, δεν μπόρεσαν να τους συγκινήσουν  και να τους συγκρατήσουν στο να μην τρώγονται σαν τα σκυλιά για κάτι που δεν έχει σημασία, για κάτι που είναι άδειο.

πως τόσος πόνος  

τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Από το ποίημα του Γ. Σεφέρη "Ελένη"  του 1955

Υ.Γ. Αν όλα όσα έζησαν οι Έλληνες με την αριστερά, αν όλα αυτά τα  χρόνια  που θυσίασαν για αυτήν, αν όλοι οι νεκροί που θρήνησαν για τους αγώνες της, αν όλες οι υποσχέσεις της έπεσαν στο κενό, αν τελικά έγιναν όλα αυτά χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, θα ξαναβρεθούν Έλληνες να αγωνισθούν για αυτήν και τον ηγέτη της, να πολεμήσουν για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη;