NERO CLAVDIUS CAESAR AVGUSTUS

Το ταξίδι στην Ιθάκη τελείωσε ….

Το ταξίδι για την Βενεζουέλα μόλις αρχίζει. ..

Αν οι πολιτικοί μας θέλουν να ξαναστείλουν τη χώρα στην αρχή των  χρόνων της κρίσης δεν είναι και πολύ δύσκολο. Παροχές , προσλήψεις στο δημόσιο, αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αυτά αρκούν ……. 

Στο τέλους του 2009, οι αγορές έπαυσαν να μας δανείζουν με λογικό επιτόκιο, αποτέλεσμα τα δημόσια ταμεία της χώρας στέρεψαν από μετρητά και οδηγηθήκαμε σε πτώχευση. 
Τότε το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος  εφηύρε ένα σωρό, απατηλούς όρους, για να εξηγήσει τα αίτια που μας οδήγησαν στην κρίσι: “Εξ αιτίας υπέρογκων χρεών που δημιουργήθηκαν από τις προηγούμενες, από εμάς, μεταπολιτευτικές πάντως κυβερνήσεις, οι Γερμανοί με επικεφαλείς τους νεοφιλελεύθερους Σόϊμπλε και Μέρκελ, επέβαλαν ένα σκληρό και εκδικητικό, στον δημοκρατικό Ελληνικό λαό,  μνημόνιο”. 
Σκληρό και εκδικητικό λοιπόν το μνημόνιο και αυτό το επαίσχυντο μνημόνιο με ένα νόμο θα καταργούσε, όπως μας υποσχόταν από την Θεσσαλονίκη ο ένας αρχηγός ο …αριστερός και σελίδα - σελίδα θα έσκιζε όπως διατείνονταν από το Ζάππειο ο άλλος, αρχηγός ο …. δεξιός”. Αρκεί βέβαια ο Ελληνικός λαός να εμπιστευόταν την ικανότητα, την ειλικρίνεια τους και να τους ανέβαζε στην εξουσία. Ο Ελληνικός λαός τελικά πίστεψε και τους δύο και τους παρέδωσε, κατά σειρά την εξουσία. Πρώτα στον δεξιό αρχηγο και μετά στον αριστερό. Ποιο ήταν τελικά όμως το αποτέλεσμα; Εδώ και δέκα χρόνια τώρα να καλπάζουν στην χώρα μας η ανεργία, η φτώχεια και οι φόροι. Τα μνημόνια βέβαια δεν τα έσκισαν σελίδα - σελίδα, ούτε καταργήθηκαν με έναν νόμο, με ένα άρθρο. Τα μνημόνια είναι εδώ, ζουν και βασιλεύουν. 
Τώρα, μετά δέκα χρόνια, θέλοντας να μας βεβαιώσουν για την λήξη της κρίσις, υπόσχονται στον Ελληνικό λαό “Καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, επιστροφή στην κανονικότητα” και ένα σωρό άλλες ανοησίες. Αποφεύγουν οι άθλιοι πολιτικοί μας, ακόμα και τώρα, μετά δέκα χρόνια εξαθλίωσης να εκστομίσουν την φράση, τον ορισμό, που προσδιορίζει το αν μια χώρα βρίσκεται σε οικονομική κρίση ή όχι: “Το ύψος επιτοκίου δανεισμού της” και δεν το λένε γιατι δεν θέλουν να μας πουν τα μέτρα λιτότητας που πρέπει να πάρουν για την εξασφάλιση επί τέλους ενός χαμηλού επιτοκίου.

Tο χρέος αυτό καθαυτό δεν συνιστά πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης ολόκληρου του κόσμου και όχι μόνο των αγορών στο νεοελληνικό φοροκρατικό Οθωμανοσοβιετικό μόρφωμα,  σπάνιο αν οχι μοναδικό στον κόσμο . 
Όταν ο Έλλην κάνει κατάθεση, δηλαδή γίνεται δανειστής μιας τράπεζας, θα έχει ως επιτόκιο αυτό που δίνουν οι τράπεζες, δεν λέει δηλαδή στην Εθνική τράπεζα: "Θα κάνω κατάθεση σε εσάς, αλλά με επιτόκιο πάνω από 5%”. Το τραπεζικό όμως επιτόκιο είναι δεδομένο.“Take it or leave it”. Αντιθέτως, όταν οι επενδυτές, σπάνια ατομικώς, συνηθέστερα υπό μορφή οργανωμένων ομάδων, δηλαδή: Αμοιβαία κεφάλαια, ασφαλιστικά ταμεία, εταιρείες, τράπεζες, αυτό που γενικά ονομάζουμε "αγορές", δανείζουν τα κράτη, είναι αυτοί που διαμορφώνουν το επιτόκιο δανεισμού. Έτσι, το επιτόκιο του κρατικού δανεισμού αποτυπώνει κάθε στιγμή το πόσο φερέγγυα για την διασφάλιση των χρημάτων τους, θεωρείται μια χώρα από τους δανειστές της σε όλον τον κόσμο. Δεν καταλαβαίνουν οι επενδυτές από πολιτικές υποσχέσεις, δεν μπαίνουν σε καμιά πολιτική διαπραγμάτευση, δεν θέλουν να έχουν και δεν έχουν πολιτικές η κομματικές συμπάθειες ή αντιπάθειες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην χάσουν τα χρήματα τους, όπως συνέβει στην Ελλάδα με την εφαρμογή του PSI ( Private Sector Invoimen) το 2012, που διεγράφει χρέος της Ελλάδος σε ομόλογα ύψους 105,4 δισ. €.

Αν η Ελλάδα βγει αύριο στις αγορές εκδίδοντας 10ετές ομόλογο, θα αναγγείλει, μέσω των αναδόχων τραπεζών, στα διεθνή χρηματιστήρια ότι: "Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2028, μετά από δέκα χρόνια,  θα δώσω 1.000 ευρώ σε όποιον μου φέρει αυτό το ομόλογο που έχει ονομαστική αξία 1.000 € και που πουλάω σήμερα. Πόσα λεφτά δίνετε για να το αγοράσετε;" Οι υποψήφιοι αγοραστές θα κάνουν τις προτάσεις τους: "Εγώ το αγοράζω με 600 ευρώ" θα λέει ο ένας. "Εγώ με 650 ευρώ" θα λέει ο άλλος, "Εγώ με 700 ευρώ" θα λέει ένας τρίτος πιο αισιόδοξος. Αν το κράτος θέλει να βάλει στο ταμείο, ας πούμε, 2 δισ. ευρώ, αθροίζει τα ποσά των προσφορών από την καλύτερη προσφορά προς τη χειρότερη και μετά βγάζει τον μέσο όρο κόστους δανεισμού. Αυτοί που αγόρασαν το ομόλογο μπορούν από την επόμενη στιγμή να το πουλήσουν στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου. Αν η παγκόσμια αγορά δει ότι η εικόνα της χώρας που εξέδωσε το ομόλογο βελτιώνεται, το επιτόκιο μικραίνει. Αν ο κίνδυνος κλιμακώνεται, το επιτόκιο μεγαλώνει. 

Το πόσο σημαντικό είναι το ύψος επιτοκίου και το πόσο ασήμαντο είναι το ύψος του χρέους μιας χώρας, μάς το δείχνει η περίπτωση της Ιαπωνίας. Η Ιαπωνία έχει ένα τερατώδες χρέος: 9,94 τρισ. $ το 2017. Δηλαδή 8,57 τρισ. €. Περίπου 25 φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό χρέος. Είναι τεράστιο και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της, είναι στο 253% του Ιαπωνέζικου ΑΕΠ! Όμως η Ιαπωνία δανείζεται με ένα από τα χαμηλότερα επιτόκια στον κόσμο, γύρω στο 0,1%. Γιατί; Μα διότι οι αγορές εμπιστεύονται την Ιαπωνία. Εμπιστεύονται την οικονομία της, τα προϊόντα της, το πολιτικό της σύστημα, την κουλτούρα της, την εργατικότητα των κατοίκων της. Και κάτι ακόμα: Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρέους είναι εσωτερικό. Άρα και οι ίδιοι οι Ιάπωνες εμπιστεύονται τη χώρα τους, δίνοντας το παράδειγμα στους ξένους. Κι όταν το κράτος πληρώσει ένα ομόλογο, τα λεφτά θα μείνουν μέσα στην Ιαπωνία και θα τροφοδοτήσουν την οικονομία της. Πόσοι Έλληνες πολιτικοί μετέφεραν στην Ελλάδα από το εξωτερικό  τα χρηματά τους ή αγόρασαν από το 2010 και μετά έστω και ένα ελληνικό ομόλογο;

Και το πιο σημαντικό: Τι ποσό χρειάζεται η Ιαπωνία για να πληρώνει τους ετήσιους τόκους των δανείων της : Χρειάζεται  8,57 δισ. ευρώ. Τι ποσό θα χρειαστεί η Ελλάδα με το αισιόδοξο επιτόκιο του 4%;  Θα χρειασθεί 13,8 δισ. ευρώ! Πόσα χρήματα θα χρειαζόταν για τους ετήσιους τόκους η Ελλάδα, αν είχε το επιτόκιο της Ιαπωνίας ; …. 345 εκατομμύρια ευρώ, το μισό περίπου ποσό από εκείνο με το οποίο επιδοτεί κάθε χρόνο το ταμείο συνταξιοδότησης της ΔΕΗ. Και οι εκλογές πλησιάζουν. Τι θα κάνει το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος; Αυτό που ήξερε πάντα θα κάνει δεν έχει αλλάξει τίποτα: Θα υπόσχεται και θα μοιράζει αυξήσεις, επιδόματα, κοινωνικά μερίσματα και προσλήψεις στο Δημόσιο, θα χρησιμοποιήσουν το κράτος ως λεία και τους φόρους μας ως λάφυρο. 
Δίνει "Κοινωνικό μέρισμα" ο Τσίπρας; Ε.. θα τάξει "Εγγυημένο εισόδημα" ο Κυριάκος. Καθησυχάζει ο Τσίπρας τους ΔΥ ότι δεν θα απολυθεί κανένας; Το ίδιο θα κάνει και ο Κυριάκος. Έχει την ΕΡΤ στα ώπα-ώπα ο Τσίπρας; Θα τους χαϊδεύει κι ο Κυριάκος. Δεν λέει κουβέντα για τη βόμβα του ασφαλιστικού ο Τσίπρας; Ε  τσιμουδιά κι ο Κυριάκος. 
Δεν χρειάζεται κανείς "πολιτικοοικονομικό χάρισμα" για να μαντέψει, ότι μέχρι να τελειώσουν οι  τριπλές εκλογές του 2019, τα δύο κόμματα "εξουσίας" θα κάνουν διαγωνισμό λαϊκισμού και παροχολογίας. Ότι θα συνεχίζουν τα μέλη της κρατικής νομενκλατούρας να εισπράττουν συντάξεις πάνω από 4.000 ευρώ τον μήνα κι ότι θα συνεχίζει η φορολογία να εξοντώνει κάθε παραγωγικό οικονομικό κύτταρο αυτής της χώρας. 
Αντί λοιπόν οι αγορές να βλέπουν ότι μάθαμε από τα λάθη μας και διορθωθήκαμε, κατάπληκτοι θα παρατηρούν ότι οχι μόνο τα επαναλαμβάνουμε, αλλά και τα μεγεθύνουμε.