Άρθρο 16 § 5 του συντάγματος.... 50 χρόνια μετά

 

 “Σιωπηρή Γενιά”, ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικάνο συγγραφέα John Lownenthal στο βιβλίο του “The Lucky Few: The Silent Generation of America” και αναφερόταν στην συμπεριφορά εκείνων που γεννήθηκαν το 1945, λίγο πριν ή λίγο μετά. Η“Σιωπηρή Γενιά” είναι η γενιά που στην Ευρώπη έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ψυχρό πόλεμο. Στην Αμερική εκτός από τον ψυχρό πόλεμο συμμετείχε και στον πόλεμο του Βιετνάμ, ενώ στην Ελλάδα η γενιά αυτή ήταν πιο περιπετειώδης, έζησε τον Εμφύλιο με τις εκτελέσεις, την Μακρόνησο, τον Ψυχρό Πόλεμο, την Οικονομική ανάπτυξη της μεταπολεμικής περιόδου, την χούντα, την τραγωδία της Κύπρου και την μεγάλη χρεοκοπία μας του 2010 – 2019.

Ονομάσθηκε “Σιωπηρή Γενιά” όχι γιατί δεν ήταν πολιτικοποιημένη αλλά διότι ήταν η λιγότερο εκφραστική από τις προηγούμενες,  όπως πχ η “Χαμένη Γενιά”, που ορίζεται για αυτούς  που είχαν γεννηθεί από το 1883 έως το 1900 και ονομάστηκε “Χαμένη γενιά” γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είχαν χάσει τη ζωή τους από τα μυδράλια και τα αέρια ή από την ισπανική γρίπη στα χαρακώματα του  Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Ανήκω στην “Σιωπηρή Γενιά”  και συμφωνώ ότι πράγματι ήταν χαρακτηριστικό στην ζωή μου ότι ήμουν προσεκτικός και μέτραγα τα λόγια μου, όμως αυτό δεν ήταν το καίριο γνώρισμα μου, το κύριο χαρακτηριστικό μου ήταν ότι ήμουν ..."Ιδεαλιστής", δηλαδή ήμουν από εκείνους που ψώνιζαν τις ιδέες σε πολύ μεγαλύτερη τιμή από την πραγματική αξία τους, αναφέρομαι σε αυτές τις απατηλές ιδέες που μας προσέφεραν οι πολιτικοί μας, στο παζάρι της πολιτικής.

Στην ανάρτηση αυτή αναφέρομαι  διεξοδικά στην γενεά μου γιατί πιστευτώ ότι, ανεξαρτήτως εποχής, στην Ελλάδα υπάρχουν οι ελάχιστοι που εμπορεύονται τις ιδέες, οι αποκαλούμενοι “Ηγέτες” και οι πολλοί που τις αγοράζουν και αυτοί ανήκουν είτε στην “Σιωπηρή Γενιά” είτε στην “Χαμένη Γενιά” ή σε κάποια άλλη.

Το γνώρισμα της γενιάς μου δεν ήταν ότι ήμασταν σιωπηροί, ήταν ότι επιλέγαμε την πολιτική θέση μας υποβάλλοντας τον εαυτό μας στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων με βάση τις απατηλές υποσχέσεις που μας έκαναν οι “Πολιτικοί ηγέτες”  μας και αυτό συμβαίνει γιατί σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα  όταν υπεισέρχεται η λατρεία δεν υπάρχει έλεγχος της λογικής στις σχέσεις λόγων και έργων, φαντασίωσης και πραγματικότητας.

Πάντα στην Ελλάδα, ο παράγων της ιδεολογίας εξαφανίζει την αξιολόγηση, όπως και στο παρακάτω θέμα που τόσο πολύ κόστισε σε εμάς όταν ήμασταν νέοι και έφτασε πλέον να ταλαιπωρεί τα παιδιά και τα εγγόνια μας, κάτι που δυστυχώς αποδεικνύει ότι εμείς οι Έλληνες παραμένουμε ίδιοι στην πολιτική μας συμπεριφορά. Από το 1830 όταν στήσαμε το νέο κράτος μας και  ανεξάρτητα σε ποια γενεά ανήκουμε μέχρι και σήμερα επιμένουμε να πιστεύουμε σε ιδέες  που μας τις πάσαραν κάποτε. Την συγκεκριμένη ιδεοληψία, μας την πούλησαν πριν πενήντα χρόνια στο παζάρι της πολιτικής και παρότι σήμερα η ιδέα αυτή είναι ανύπαρκτη, εμείς επιμένουμε να πιστεύουμε σε αυτήν, ανεξάρτητα αν ήμαστε παιδιά, νέοι, ώριμοι ή γίναμε παππούδες

Στο άρθρο 16 § 5 του συντάγματος, όπως θεσπίστηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή,  ορίζεται ότι η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση.

Η θέσπιση του συντάγματος έγινε το 1975  και στα πενήντα χρόνια που πέρασαν από τότε, η χώρα μας έγινε πλήρες μέλος της ΕΕ, οι μεγαλύτερες ναυτιλιακές επιχειρήσεις μας έχουν την έδρα τους στο Λονδίνο και μάθαμε να ζούμε, να εργαζόμαστε και να σπουδάζουμε στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία.

Το 2024 42.000 περίπου Ελληνόπουλα στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Ιταλία σπουδάζουν γιατροί, χημικοί, φυσικοί, οικονομολόγοι, διοίκηση επιχειρήσεων όπως ο πρωθυπουργός  Κ. Μητσοτάκης και το ερώτημα που τίθεται σε όσους πολιτικούς είναι σήμερα εναντίον της ιδρύσεως στη χώρα μας μη κρατικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, εάν αύριο πάρουν την εξουσία τι θα κάνουν όταν τα 42.000 αυτά Ελληνόπουλα πάρουν τα πτυχία τους και έρθουν να εργασθούν στην Ελλάδα, θα τους αρνηθούν την αναγνώριση των πτυχίων τους ;

Εάν τους αναγνωρίσουν τα πτυχία, όπως άλλωστε γίνεται εδώ και χρόνια, τότε τι νόημα έχει εάν στα ιδιωτικά και μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια μπορούν να σπουδάζουν τα παιδιά μας μόνο όταν αυτά  βρίσκονται στο εξωτερικό και δεν μπορούν όταν είναι στην Ελλάδα ;

Υ.Γ. Το ερώτημα που θέτω στο τέλος είναι ρητορικό, χωρίς ουσία, μια και πολλά παιδιά μας που σπουδάζουν τώρα στο εξωτερικό είναι γόνοι Ελλήνων πολιτικών που μερικοί από αυτούς είναι κατά των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων.