Το νέο διάγγελμα .......

  Το παλαιό διάγγελμα ....

«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά. Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι».

Με αυτά τα βαρύγδουπα λόγια στις 23 Απριλίου 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου μας ανακοίνωσε ότι το πιό μαύρο θα μπορούσε να μας ανακοινώσει ο πρωθυπουργός της χώρας μας : Την χρεοκοπία μας και την ενεργοποίηση, για την Ελλάδα του μηχανισμού στήριξης της Ε.Ε και του ΔΝΤ.              

Εκτός όμως από το τραγικό, υπήρχε στο διάγγελμα και κάτι το σχιζοφρενικό, την χρεοκοπία και την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ ο Παπανδρέου δεν την έκανε από το γραφείο του, μας την ανακοίνωσε με φόντο το μικρό ήσυχο λιμανάκι του ακριτικού νησιού Καστελόριζο, φορούσε μάλιστα για την περίπτωση ... μωβ γραβάτα. 

Δεν μάθαμε τελικά ποτέ ποιος σουρεαλιστής φαρσέρ του είπε να μας ανακοινώσει την χρεοκοπία από το ειδυλλιακό Καστελόριζο, απορώ όμως πως δεν βρέθηκε και κάποιος αρχαιολάτρης να του πει ότι δεν έφθασαν όλοι στην Ιθάκη ασφαλείς και μάλιστα σίγουροι, δίκαιοι και περήφανοι, γιατί στην Ιθάκη έφτασε μόνο ο Οδυσσέας, οι υπόλοιποι σύντροφοί του χάθηκαν όπως και εμείς, που από τότε που τον κάναμε πρωθυπουργό, κάθε μέρα κινδυνεύουμε να αφανιστούμε.

Το νέο διάγγελμα ...                                                                                                   

Το νέο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό, ο Παπανδρέου το έκανε, από το γραφείο του, την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021, έντεκα χρόνια μετά το διάγγελμα του Καστελόριζου και σύμφωνα με αυτό θα διεκδικήσει, την προεδρία του ΚΙΝΑΛ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

Η δήλωσή του : "Απεφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινήματος. Θα συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις για να ξαναγίνει η παράταξη μας μεγάλη και ισχυρή" ανέφερε στη δήλωσή του, στην οποία μίλησε για μια παράταξη που θα μπορέσει "να απαντήσει αποτελεσματικά στη συντήρηση" μέσω μιας προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης. (Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, τα ίδια και τα ίδια).

 

Αναπάντεχα η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές ΚΙΝΑΛ, προσέδωσε ένα ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική ζωή του τόπου, υπολογίζεται ότι, είτε σαν αντίδραση, είτε σαν υποστήριξη της υποψηφιότητάς του, θα προσέλθουν στις κάλπες πολύ περισσότεροι από όσους συμπολίτες μας είχαν ψηφίσει τότε, το 2017 για την ανάδειξη αρχηγού του κόμματος ( Ψήφισαν τότε 210.000).

Με την αναγγελία της υποψηφιότητας του όμως, εκτός του ξαφνικού ενδιαφέροντος για τα πολιτικά πράγματα, γεννήθηκε και ο φόβος σε πολλούς συμπολίτες μας μήπως η τυχόν εκλογή Παπανδρέου στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ αποτελέσει μία αρνητική εξέλιξη, ένα πισωγύρισμα της πολιτική ζωή του τόπου και αυτό λόγω της πιθανολογημένης συνεργασίας του Παπανδρέου με τον Τσίπρα.

Κατά την γνώμη μου, γνώμη ενός παλαίμαχου μέλους του ΠΑ.ΣΟ.Κ, το μόνο που θα συμβεί με την, τυχόν, ηγετική επικράτηση Παπανδρέου στο ΚΙΝΑΛ θα είναι η συσσώρευση προβλημάτων στην κεντροαριστερά και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επηρεάσει, ούτε κατ ελάχιστον, την γενικότερη πολιτική πορεία της χώρας, γιατί απλούστατα ο Παπανδρέου δεν έχει τα φόντα και την ικανότητα να επηρεάσει σοβαρά τα πολιτικά πράγματα της χώρα μας, δεν μπόρεσε να καθορίσει μια συγκεκριμένη πολιτική όταν ο Ελληνικός λαός τον εξέλεξε πρωθυπουργό τον Σεπτέμβρη του 2009 με 3.000.000 ψήφους, θα το κάνει τώρα επειδή 70.000-80.000 πολίτες θα τον εκλέξουν ηγέτη του ΚΙΝΑΛ;

Ως άνθρωπος ο Γ. Παπανδρέου έχει όλα τα τυπικά γνωρίσματα κάθε …. Αμερικάνου πολίτη και μάλιστα των βόρειων πολιτειών : Ποδηλάτης αντοχής, γερός κωπηλάτης κανό, φυσιολάτρης, υποστηρικτής της κάνναβης, ως πολιτικός όμως οι περίεργες και εκτός τόπου και και κυρίως εκτός χρόνου θέσεις του, είναι τα απόλυτα όπλα του που διαλύουν κάθε ομάδα, κάθε κόμμα και κάθε κυβέρνηση.

Για κάθε πολιτικό ηγέτη, στον σημερινό απρόβλεπτο κόσμο του 21ου αιώνος, της εποχής των ραγδαίων αλλαγών σε όλα τα επίπεδα, είναι απαραίτητη η ικανότητά του να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες που αλλάζουν τα πάντα στον πλανήτη, αλλαγές που καθορίζουν το κλίμα της γης, την οικονομία των χωρών, την υγεία των λαών.

Ο ηγέτης του σήμερα θα πρέπει να ξέρει να υπερασπίζεται την ζωή και να μπορεί να μάχεται τον θάνατο, αρκεί βέβαια εκτός των παραπάνω να έχει κατασταλάξει στις βασικές κοινωνικές και ηθικές αξίες κάθε κεντρώας απόκλισης δυτικού ευρωπαϊκού κόμματος και να έχει αποβάλει όλες τις ακραίες θέσεις της δεξιάς ή της αριστεράς που οδηγούν στην καλύτερη περίπτωση σε ουτοπίες ή και σε τραγωδίες αν θυμηθούμε την παρότρυνση του Τράμπ στους Αμερικανούς να πιούν ... χλωρίνη για να μην μολυνθούν από τον κορονοϊό.

Στην ανάγκη προσαρμογής των ηγετών στις επερχόμενες μεγάλες αλλαγές το παράδειγμα το έδωσε πρώτα το ΠΑΣΟΚ, όταν επανερχόμενο στην εξουσία το 1993, με ηγέτη πάλι τον Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν ένα διαφορετικό κόμμα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ του 1981 που αρνήθηκε τότε , όχι μόνο να παραστεί στο Ζάππειο, στην πανηγυρική ημέρα υπογραφής της συνθήκης εντάξεως της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ, άλλα αποχώρησε και από την Βουλή για το ίδιο θέμα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ του 1993 είχε γίνει πλέον φιλοευρωπαϊκό, βρισκόταν πιο κοντά στα κεντρώα κόμματα της Δύσης, τα οποία παλαιότερα τα θεωρούσε κόμματα της .. αντίδρασης.

Τη πολιτική αυτή  υιοθέτησε το 1996 και ο Κώστας Σημίτης, η οκταετία του οποίου ήταν από τις καλές περιόδους της σύγχρονης Ελλάδας.

Το ίδιο το αποδεικνύει και η Νέα Δημοκρατία σήμερα, χάρη στην «κεντρώα» στροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, κατάφερε όχι μόνον να ηρεμήσει τον τόπο, να αυξήσει εντυπωσιακά τα έσοδα του δημόσιου ταμείου, αλλά, προπάντων, να ανασυντάξει τον πολιτικό χάρτη της χώρας, υπερβαίνοντας τις παραδοσιακές ιδεολογικές αγκυλώσεις διευκολύνοντας πολλούς συμπολίτες μας να απαλλαγούν από προκαταλήψεις που τους κρατούσαν πολιτικά ομήρους στην περίοδο της Μακρονήσου και του εμφυλίου πολέμου.

Έτσι το 1993 το ΠΑΣΟΚ προχώρησε, έτσι και η Νέα Δημοκρατία σήμερα προχωρεί, με την τόλμη και την πολιτική προσαρμογή των ηγετών τους στην σκληρή πραγματικότητα,

Ο Γιώργος Παπανδρέου παρά τον καινοτόμο λόγο που χρησιμοποιούσε στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τίποτα απολύτως από όσα έλεγε όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004 και την πρωθυπουργία της χώρας το 2009.

Άτολμος ως αρχηγός κόμματος, για να κερδίσει πχ την υποστήριξη του παλαιοκομματικού ΠΑΣΟΚ διέγραψε τον Σημίτη από το κόμμα. Έκανε συνεχώς λάθη ως πρωθυπουργός, ο φόβος για το πολιτικό κόστος, τον έκανε να εγκαταλείψει όλες τις παλαιότερες θέσεις του, αναφέρομαι πχ στον μη, έστω ήπιο, χωρισμό εκκλησίας και κράτους, στην μη πλήρη εφαρμογή του συμφώνου συμβιώσεως και βέβαια, το σπουδαιότερο, στην μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για την ίδρυση στη χώρα μας και μη κρατικών πανεπιστημίων. Τις αλλαγές αυτές αυτός τις είχε υποσχεθεί, στο χέρι του ήταν να τις αλλάξει, αλλά δεν τόλμησε.

Έχοντας κερδίσει τις εκλογές του 2009 με το να πιστεύει πως «λεφτά υπάρχουν», (Υποστηρίζει ακόμα και σήμερα στις συνεντεύξεις του ότι λεφτά υπήρχαν) ο Παπανδρέου ήταν μοιραίο να βρεθεί μετέωρος, εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αναφέρομαι στη παντελή αδράνεια του, από τον Οκτώβριο του 2009 ως και τον Φεβρουάριος του 2010, όσο ότι σε αυτή την περίοδο των πέντε μηνών που ενώ η χώρα είχε χρεοκοπήσει, αυτός υποσχόταν, από τηλεοράσεως, αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, εάν το ήξερε ότι η χώρα είχε χρεοκοπήσει και αυτός υποσχόταν παροχές, ήταν λαϊκιστής, εάν το αγνοούσε ήταν ανόητος.

Σίγουρα η κρίση που αντιμετώπιζε τότε η χώρα ήταν χωρίς προηγούμενο, σίγουρα η Ευρώπη άργησε πολύ να αντιδράσει, σίγουρα ο Σαμαράς έδινε μεγάλα δείγματα ανευθυνότητας. με τα «Ζάππεια» του. Ωστόσο η αντιφατική προσωπικότητα του Παπανδρέου με τα ατέλειωτα υπουργικά συμβούλια, τις αναβολές και τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις σε κάθε θέμα, ήταν που οδήγησαν στην πλήρη απαξίωση του δύο χρόνια μετά την εκλογή του, το φθινόπωρο του 2011.

Αρκεί κανείς να θυμηθεί την πρόταση του για έξοδο της χώρας από το ευρώ με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος και το επεισόδιο, για αυτό το θέμα με τον Γάλο πρόεδρο Σαρκοζί.

Δεν θα κάνω υποδείξεις, γιατί και εγώ, από ότι θυμάμαι, όταν ήμουν νέος και συμμετείχα σε παρόμοιες διεργασίες δεν τις ανεχόμουν, δικαιούμαι όμως, σαν παλαίμαχος, σαν παππούς, να κάνω μια ευχή. Εύχομαι στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. οι εκλογείς να μην προτιμήσουν έναν αρχηγό που δεν παραδέχεται κανένα λάθος του και το κυριότερο να μην ψηφίσουν κάποιον που νομίζει ότι η ελληνικός λαός του οφείλει την εκλογή λόγω …. ονόματος. 

Στις ευρωεκλογές του 2019, ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΙΝΑΛ με το όνομα Παπανδρέου, ο Νίκος Παπανδρέου, διεκδίκησε την ψήφο του ελληνικού λαού για να τον εκπροσωπήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Οι ψηφοφόροι όμως γύρισαν την πλάτη τους στο τρανταχτό όνομα, προτίμησαν και εξέλεξαν υποψήφιους με κοινά ονόματα, τον Ανδρουλάκη Νικόλαο και την Καιλή Εύα. Εύχομαι να κάνουν το ίδιο και τον ερχόμενο Δεκέμβριο.