- Όχι κύριοι δεν σας συγχωρώ .....
Αθήνα . Πλατεία
Αμερικής. Σε παράδρομο της οδού Σκαλιστήρη, στον φούρνο της γειτονιάς ένα
παλληκάρι 16 χρονών (όπως αποδείχθηκε αργότερα) μπαίνει μέσα και
διστακτικά ζητάει από τον φούρναρη να
του δώσει κάτι , γιατί έχει να φάει μέρες. Ο φούρναρης σπεύδει να του δώσει τις
δύο τελευταίες τυρόπιτες. Το παιδί κάθεται στο κατώφλι και τρώει και τις δύο.
Δευτερόλεπτα μετά αφήνει εκεί στο κατώφλι του φούρνου την τελευταία του πνοή.
Είχε πολλές μέρες τελικά να φάει και ο εξασθενημένος του οργανισμός δεν άντεξε. Εφημερίδες
: Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013
Τι γίνεται με τα παιδιά μας ; .Εμείς περιμέναμε να
σπούδαζαν. Περιμέναμε να βρίσκανε δουλειά. Να ερωτεύονταν. Να κάνανε
οικογένεια.. Να γερνάγανε κι αυτά σαν και εμάς , με παιδιά κι εγγόνια γύρω τους
. Αυτά όμως ……. σβήνουν , ξενιτεύονται , χάνονται .
Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα , ότι για να μπορώ να ζω ήρεμα και φυσιολογικά , σαν άνθρωπος όπως λένε , πρέπει να μπορώ να συγχωρώ πολλά και για το δικό μου καλό πρέπει να ξέρω να προσπερνώ πολλά . Πως μπορώ όμως να συγχωρώ , πως όμως μπορώ να προσπερνώ αυτούς που εξαφανίζουν τα παιδιά μας , την ελπίδα κάθε ανθρώπινης κοινωνίας ; όχι … όχι αυτούς , που κάποτε μάλιστα με τόσο ζήλο υπηρέτησα , δεν τους συγχωρώ , δεν μπορώ , δεν θέλω και δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ στο μέλλον ..
Τα τρία τελευταία χρόνια τους έμαθα πολύ καλά κι από την καλή πλέον τους υπαίτιους και ξέρω ότι δεν τους νοιάζει αν εγώ τους συγχωρώ και μάλιστα δεν τους νοιάζει καθόλου. Εδώ η κοινωνία στην χώρα μας καταρρέει κι o ένας ξεκοκαλίζει παϊδάκια και μπριζόλες στη Ραφήνα. Ο άλλος "διδάσκει" , τρομάρα του , στο Χάρβαρντ κι ο τρίτος ο μακρύτερος μας υπόσχεται ότι θα μας βάλει δωρεάν …. wi-fi - σαν να υπόσχεται στους ιθαγενείς του Manhattan
χάντρες και καθρεφτάκια - . Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Δεν ξέρω – και δεν θέλω να μάθω – τη λογική αυτών των ανθρώπων . Δεν ξέρω – και δεν θέλω να μάθω - τις δικαιολογίες τους , άλλωστε πιστεύω οτι για αυτούς μια εξίσωση είναι όλη αυτή η τραγωδία που εγώ καθημερινά ζω : "Ετήσιο δημοσιονομικό λειτουργικό αποτέλεσμα" . Αυτό είναι όλο κι όλο για αυτούς , τόσο απλά . Για μένα όμως είναι αυτό που δεν θέλω να ζω , είναι αυτό που δεν θέλω να βλέπω : Να πετάνε τον κόσμο από τα σπίτια τους και αυτόν τον κόσμο , τους πρώην νοικοκύρηδες , να τους κάνουν άστεγους . Μετά ( για να μπορεί να καμαρώνει ο Δήμαρχος , ο Μητροπολίτης ,ο Υπουργός ) τους άστεγους αυτούς να τους βάζουν στην ουρά για το συσσίτιο και τέλος το χειρότερο ,ναι υπάρχει και το χειρότερο : να βλέπω να χάνονται τα παιδιά μας και εγώ να τα ζω όλα αυτά τα απίστευτα σαν σε εφιαλτικό όνειρο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτε παρά μόνο να ουρλιάζω - " Όχι κύριοι δεν σας συγχωρώ και δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ"- . Δυστυχώς αυτό είναι το έλάχιστο , που σαν πολίτης και κυρίως σαν άνθρωπος , μπορώ να κάνω .
Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα , ότι για να μπορώ να ζω ήρεμα και φυσιολογικά , σαν άνθρωπος όπως λένε , πρέπει να μπορώ να συγχωρώ πολλά και για το δικό μου καλό πρέπει να ξέρω να προσπερνώ πολλά . Πως μπορώ όμως να συγχωρώ , πως όμως μπορώ να προσπερνώ αυτούς που εξαφανίζουν τα παιδιά μας , την ελπίδα κάθε ανθρώπινης κοινωνίας ; όχι … όχι αυτούς , που κάποτε μάλιστα με τόσο ζήλο υπηρέτησα , δεν τους συγχωρώ , δεν μπορώ , δεν θέλω και δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ στο μέλλον ..
Τα τρία τελευταία χρόνια τους έμαθα πολύ καλά κι από την καλή πλέον τους υπαίτιους και ξέρω ότι δεν τους νοιάζει αν εγώ τους συγχωρώ και μάλιστα δεν τους νοιάζει καθόλου. Εδώ η κοινωνία στην χώρα μας καταρρέει κι o ένας ξεκοκαλίζει παϊδάκια και μπριζόλες στη Ραφήνα. Ο άλλος "διδάσκει" , τρομάρα του , στο Χάρβαρντ κι ο τρίτος ο μακρύτερος μας υπόσχεται ότι θα μας βάλει δωρεάν …. wi-fi - σαν να υπόσχεται στους ιθαγενείς του Manhattan
χάντρες και καθρεφτάκια - . Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Δεν ξέρω – και δεν θέλω να μάθω – τη λογική αυτών των ανθρώπων . Δεν ξέρω – και δεν θέλω να μάθω - τις δικαιολογίες τους , άλλωστε πιστεύω οτι για αυτούς μια εξίσωση είναι όλη αυτή η τραγωδία που εγώ καθημερινά ζω : "Ετήσιο δημοσιονομικό λειτουργικό αποτέλεσμα" . Αυτό είναι όλο κι όλο για αυτούς , τόσο απλά . Για μένα όμως είναι αυτό που δεν θέλω να ζω , είναι αυτό που δεν θέλω να βλέπω : Να πετάνε τον κόσμο από τα σπίτια τους και αυτόν τον κόσμο , τους πρώην νοικοκύρηδες , να τους κάνουν άστεγους . Μετά ( για να μπορεί να καμαρώνει ο Δήμαρχος , ο Μητροπολίτης ,ο Υπουργός ) τους άστεγους αυτούς να τους βάζουν στην ουρά για το συσσίτιο και τέλος το χειρότερο ,ναι υπάρχει και το χειρότερο : να βλέπω να χάνονται τα παιδιά μας και εγώ να τα ζω όλα αυτά τα απίστευτα σαν σε εφιαλτικό όνειρο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτε παρά μόνο να ουρλιάζω - " Όχι κύριοι δεν σας συγχωρώ και δεν θα σας συγχωρήσω ποτέ"- . Δυστυχώς αυτό είναι το έλάχιστο , που σαν πολίτης και κυρίως σαν άνθρωπος , μπορώ να κάνω .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου