Σουρεάλ αλα ΣΥΡΙΖΑ .........

 

Ο όρος Σουρεαλισμός επινοήθηκε από τον Γάλλο ποιητή Γκυγιώμ Απολλιναίρ  (Guillaume Apollinaire) που τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το 1917 χαρακτηρίζοντας το παράδοξο θεατρικό έργο του “Οι Μαστοί του Τειρεσία” (Les Mamelles de Tiresias), ως "Σουρεαλιστικό δράμα" (Drame surrealiste)                                                                                                

Ο όρος σουρεαλισμός συντίθεται από τις γαλλικές λέξεις sur (επάνω, πέρα) και réalisme (πραγματικότητα), στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί ως “Πάνω ή πέρα από την πραγματικότητα”,  αναπτύχθηκε ως ευρωπαϊκό κίνημα στις αρχές του 20^ου αιώνα  κυρίως στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά εξελίχθηκε, μέχρι σήμερα, σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. 

Τον σουρεαλισμό θα τον βρούμε στην λογοτεχνία, στην ποίηση στην ζωγραφική. 

Στον κινηματογράφο τον σουρεαλισμό θα τον δούμε σε πολλές μεταπολεμικές ιταλικές ταινίες,  μια χαρακτηριστική σουρεαλιστική ιταλική κινηματογραφική ταινία,  είναι το ποιητικό αριστούργημα ενός αιρετικού δημιουργού, η περίφημη ταινία “Θεώρημα” του 1968 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι,  μια υπαρξιακή παραβολή για το τέλος και την αρχή  του κόσμου, η ταινία επαναπροβλήθηκε  μάλιστα τον Ιούνιο του 2023 με νέες αποκατεστημένες κόπιες. Στην ταινία αυτή υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και αρκετές σουρεαλιστικές σκηνές.           

Ας δούμε ποια είναι η υπόθεση για να κατανοήσουμε τον σουρεαλισμό : Μια μεγαλοαστική οικογένεια βιομηχάνου ζει στο Μιλάνο σε πολυτελή βίλα. Πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη και μια υπηρέτρια. Ξαφνικά εμφανίζεται στη βίλα ένας νέος και πανέμορφος επισκέπτης, χωρίς να γνωρίζουμε από που και για ποιο λόγο. Όλα τα μέλη της οικογένειας και η υπηρέτρια μεθούν από την ομορφιά του και του κάνουν ερωτικό άνοιγμα στο οποίο εκείνος ανταποκρίνεται. Ύστερα από ένα μικρό διάστημα ο επισκέπτης αποφασίζει να φύγει. Όλοι του εξομολογούνται την επιρροή που είχε στη ζωή τους και εις μάτην του ζητούν να μείνει. Μετά την αναχώρηση του η οικογένεια διαλύεται. Ο γιος ασχολείται απεγνωσμένα και αποτυχημένα με την τέχνη. Η κόρη τρελαίνεται και κλείνεται στη σιωπή. Η μητέρα αναζητά αγοραίο έρωτα σε νεαρούς άνδρες. Ο πατέρας χαρίζει το εργοστάσιο στους εργάτες και φεύγει γυμνός στην έρημο. Η υπηρέτρια γυρίζει στο χωριό της όπου γίνεται αγία… 

Η πολιτική δεν είναι επιστήμη όπως νομίζουν πολλοί, απαιτεί βέβαια την γνώση πολλών τεχνικών, αλλά  κατά κύριο λόγο η πολιτική είναι τέχνη. "Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού"  είπε ο καγκελάριος Bismarck στο γερμανικό κοινοβούλιο. Έτσι σαν τέχνη η πολιτική δεν απέφυγε και αυτή τον σουρεαλισμό.

Στην Ελλάδα τον σουρεαλισμό στην πολιτική θα τον γνωρίσουμε για πρώτη φορά, το 2009. Στις εκλογές της 4^ης  Οκτωβρίου, ο αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ  Γ. Α. Παπανδρέου έταζε, εφόσον τον ψηφίζαμε και τον κάναμε πρωθυπουργό, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις μια και “Λεφτά υπάρχουν” . Τρείς μήνες μετά τις εκλογές και αφού τις είχε κερδίσει και είχε γίνει πρωθυπουργός, αντί αυξήσεων πήγε μέχρι το Καστελόριζο και από αυτό το ωραίο νησί, με φόντο το απέραντο γαλάζιο, μας ανήγγειλε μέσω Τηλεόρασης, ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και μπήκαμε αναγκαστικά στο ΔΝΤ, μας ζήτησε όμως να μην ανησυχούμε γιατί ο ίδιος θα μας διασώσει επαναλαμβάνοντας το έπος του Οδυσσέα. Είχε ξεχάσει, ή το πιθανότερο, ο ερίφης αγνοούσε, ότι κατά τον Όμηρο, ο Οδυσσέας είχε χάσει όλους τους συντρόφους του και από όλη εκείνη την θαλασσινή δοκιμασία ήταν ο μόνος που διασώθηκε και σε αυτό τουλάχιστον μας είπε την αλήθεια, ο ίδιος πράγματι διασώθηκε, παρέμεινε πρωθυπουργός για μερικούς μήνες ακόμη, επανεξελέγει αρκετές φορές βουλευτής, ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι βουλιάξαμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία  όμως ήταν το κόμμα που έφερε πανηγυρικά το 2015 στην Ελλάδα τον πολιτικό  σουρεαλισμό. Γιατί τι άλλο ήταν όταν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του, ζήτησαν από τους Έλληνες να τους ψηφίσουν και σαν κυβέρνηση, με ένα νόμο και με ένα άρθρο, να καταργήσουν  τα μνημόνια και κατά συνέπεια τις μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις. Οι συνταξιούχοι Έλληνες τους ψήφησαν, τους έκαναν κυβέρνηση και αυτοί εφεύραν μετά δυο χρόνια, την προσωπική διαφορά  από την οποία ήρθε ξανά νέα  μείωση των συντάξεων.

Σουρεαλισμός ήταν όταν ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του ζήτησαν από τον λαό να ψηφίσει σε δημοψήφισμα, αν συμφωνεί να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ ή όχι  και όταν οι Έλληνες ψήφισαν ναι, αυτοί κάνοντας μια δική τους αυθαίρετη ερμηνεία του αποτελέσματος, παρέμειναν στο ευρώ, έκλεισαν όμως τις τράπεζες. 

Σουρεαλισμός είναι όταν ο εξ Αμερικής νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντας στο συνέδριο του ΣΕΒ και από του βήματος συστήνεται στους Έλληνες βιομήχανους λέγοντάς τους ότι είναι ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τον λένε .... Στέφανο, να τους δηλώνει, αν είναι δυνατόν, ότι είναι επιχειρηματίας, ενώ ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ο τέταρτος κατά σειρά, μετά την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, και τον Πρόεδρο της Βουλής, άρχοντας της χώρας και ότι, παρότι είναι αριστερός δεν αντίκειται,  εξ ορισμού, στο κεφάλαιο.

 

Υ.Γ. Ο σουρεαλισμός λοιπόν, είναι η λειτουργία της σκέψης όταν παράγεται αυθόρμητα χωρίς την επιρροή της λογικής, της αισθητικής ή της ηθικής και όταν επιδιώκει να απελευθερώσει το ασυνείδητο  με σκοπό να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία, έξω από τα καλούπια της κοινωνίας.